Yalnız Atın Mor Çiftesi Şiiri - Erva Özbaba

Dönüp ardına bile bakamazsın bazen
Önündeki yolu çizmeye koyulmadan.
Yaşama az kala ölmeyi seçersin istemsiz,
Alışılmışın dışını çözemeden.
Dayanmaya halin kalmaz düşersin
Gözlerde yine yaş kalır, eyer de boş
Hep bir soluk var ensemde
Yaşatmaz istenilen şeyi
Dile gelmeden göçersin.
Sanatın kalır belki geriye
Kimine göre de sanrı kimine göre at.
Birkaç çizik ardından vefat.
Tekrarlanmadan bilemezsin tadını
Ne parıldayan o taşın
Ne yağlanan o ipin.
Hepsi içimde; hepsi içinde,
Silüetin kadar uzak
Aşk kadar yakın.
Gönülden gönüle yine ıslıklı oklar
Hedeften şaşmaz istesen de.
Ki isteyemezsin, seni boğar
-ya da-
Yıkar gider söylemleriyle.
Kimi dinleyeyim ki başka,
İçimdekinden başkası yokken
Dışımdakinden farkı yokken
Ve sen, hep var olup hiç yokken.
Umut hep daim, gözler hep ıslak
Göz atlarında akar gelir
Burundan dudağa, morumsu bir tat
Işıklar yansır göğümden
Düğüm düğüm kilitlenmiş boğazıma
Onsuz bir kelam geçmez yolundan
Ruhun gıdası belliki, şiir de içsen
Şair de göçsen nafile
Ruhum hep ruhunda, diğerlerininki bende.