Yakamoz mavisi Şiiri - Deli Bozkurt

Yakamoz mavisinin denginliğine bırakırmış
Hüznün gemisini, mutluluğun tadını alırmış.
Zaman denilen kavramda kaybolurmuş.
Sessizlikte haykırırmış insan sesini.

Yağmur yağarmış gibi akar yaşların gözlerinin.
Güneş gibi parlak karanlık gibi siyahlaşırmış yüreği.
Simsiyah saçlara düşünce aklar birbir.
Aklına gelirmiş herdem geçiremediği günler.

Kalırmış ortada sokak lambası misali.
Tirtir titreyişi kimsenin bilmeyişi.
Bakan yürek gören göz anlar yanışını.
Hasretle özlemle var oluşunu.

Son sessizliğine gömülürmüş özü sözü.
Artık çıkamazmış bir veda bir elveda.
El misali olur sonsuzluk denilen girdapta.
Konulunca musallaya o saatten sonra anlamak artık boşu boşuna.

Kırmamak gerek kuş misali çırpınan kanadı.
Bilmeli yürek denilen yerde soluklanmayı.
Tutmalı bir ömür kök misali ellerini
Hayatında can bildiği can damarını....