‘’yağmur düşmüş düşüme, düne düşmüş kime ...

dudaklarım da sahra yüklü

Ve Aşk;

tepemde, en dik açıdan
anılardan vuruyor
hayallerim tahammülsüz
bir uçurumun tepesinden kendini atıyor;
gözlerim, şiire açılıyor

çatlayan dudaklarımdaki nefesimde
serap beliriyor her şiire düşüşümde
kelimeler yağmur oluyor
düşüyor sahra yüklü içime
yeşertiyor tebessümlerimi
açıyor nisanın gülleri

ve
bahar geliyor şiire

ve ben kaç kez kaçtım yağmurdan
ıslatıyordu gözyaşlarım içimi

,ürperiyorum
ve üşüyorum

belki de kaçarken kendimden
’’aman be’’ lerim de

düşerken düşüncelerim hırslı bakışlarımdan;
kendimi tutamıyorum

belki de ilk kez
elimle arıyorum beni boynumdan sallandıracak umutları
ve ben son sıradayım herkese rağmen
mutlu olanların suratında

ki tebessümüm gerçek gülücüklerde saklı