Yabancıya dönüşmek

Yabancıya Dönüşmek

Yabancı olmak
tanışmamış olmak değildi.
Bazen aynı çatı altında yaşar,
aynı tabaktan yemek yersin,
birlikte susar, birlikte ağlarsın
ama bir sabah uyanırsın
ve o kişi artık
yüzü tanıdık bir bilinmezdir.

Sesini bilirsin,
hangi harfte sesi kısılır,
hangi cümlede suskunlaşır,
ezberindedir.
Ama artık sesi duyduğunda
kalbinde hiçbir şey kıpırdamaz.
O ses,
artık sadece bir gürültüdür.

Eline defalarca dokunmuşsundur,
soğukta avuç içini ısıtmışsındır,
ama şimdi elini uzatsa,
bir yabancı el gibi çekilir içinden.
Çünkü ten,
ruh ayrıldıktan sonra
bir mezara dönüşür.

Gözlerini bilirsin.
Hangi bakışla kırar,
hangisiyle kandırır
hepsi sende kayıtlıdır.
Ama artık o gözler
sana değil,
içinden çıkamadığı kendi boşluğuna bakar.

İşte o an anlarsın,
tanımak diye bir şey yok aslında
sadece ruhların birbirine denk geldiği anlar var.

Sen yıllarını verdiklerine yabancılaşırsın,
hiç konuşmadığın bir bakışa
göğsünü açarsın.

Ve biri gelir…
Adını bile zar zor söylersin,
çünkü dilin onun adını henüz öğrenmemiştir.
Ama kalbin
kalbin onu çoktan ezberlemiştir.
İlk bakışta gözbebeğine yerleşir.
İlk susuşta içini görür.

Seni hiç tanımamış biri,
bir sabah
yüzüne bile bakmadan
kalbini okur.
Ve sen ilk kez
anlaşıldığını sanırsın,
değil
anlaşıldığını hissedersin.

Bir gülüşüne
yıllardır kaybettiğin çocukluğunu teslim edersin.
Tenine dokunduğunda
bedeninde değil,
ruhundaki çatlaklarda yankılanır varlığı.

O sana bir şey anlatmaz,
ama sen onunla konuşmadan konuşursun.
İşte o zaman fark edersin
aşk, tanışmaktan ibaret değildir.
Bazı insanlar
seni sen olmadan tanır,
bazı insanlar ise
seni senken bile hiç tanımaz.

Ve sen,
bir zamanlar hayatını paylaştığın o tanıdığa
artık selam vermek istemezsin.
Çünkü selamını bile
yabancıya veriyor gibi hissedersin.

Yabancı olmak,
birini hiç bilmemek değil,
çok iyi bildiğin birinde artık kendini bulamamaktır.