Vuslatın Rengi Şiiri - Doğan Çeçen

Her ayrılık bir renkti aslında,
Siyahla başladık biz…
Sensizlik gece gibi çöktü üzerime
Ve ben her sabah uyanır gibi
Ölümden dönmeyi öğrendim.

Tutkuyla yandım,
Bir kıvılcımındı kalbimdeki yangın
Senin adını her andığımda
Gözbebeklerimde bir kor parladı,
Aşk dedikleri şey,
Bazen sadece bir bakışta başlar
Ve bin gecede bile sönmez…

Susarak sevdim,
Çünkü bazı aşklar kelimelere sığmaz,
Bazı sevgiler sadece yürekte yankılanır,
Gözlerden okunur,
Ve bazen en derin sevda
Bir damla gözyaşında saklanır…

Hüzün,
Benim ikinci tenimdi artık.
Seninle yaşadığım her an
Senden sonra daha da büyüdü içimde,
Yalnızlık bir şehirdi
Ve ben o şehrin sessiz halkıydım.

Ama umudu hep tuttum avuçlarımda.
Bir gün döneceksin diye
Yastığımı senin nefesinle ısıttım,
Kapıyı açarken
Adını kalbimle fısıldadım
Ve her hayalde seni giydim üzerime
Yokluğunun üşüttüğü gecelerde…

Sonra…
Rüzgâr bir gün değişti.
Ve sen döndün.
Adım gibi bildiğim o yüz
Yeniden çaldı kalbimin kapısını,
Ve o an anladım:
Vuslatın rengi beyazmış…
Tertemiz,
Hiç kirlenmemiş bir ilkbahar gibi…

Gözlerinde gördüm,
Yıllar önce içime ektiğin sevgiyi
Orada durmuş, büyümüş,
Ve şimdi
Geri dönmüş bir gül gibi
Avuçlarıma düşmüştü…

Vuslat,
Sadece kavuşmak değilmiş,
Geçmişin yükünü
Geleceğin umuduna sarıp
“Yine de sevdim” diyebilmeymiş…

Artık renksiz değil hiçbir an,
Artık ağlamak yalnızlığa ait değil
Çünkü sen geldin
Ve dünya bir palete döndü:
Tutkunun kırmızısı,
Hüznün gri sisi,
Umudun güneş sarısı
Ve kavuşmanın beyazı
Kalbimde birleşti…

Vuslatın rengi senmiş sevgilim…
Ve ben o rengi
Bir daha hiçbir şeye değişmem…