Vuslatın Gölgesi Şiiri - Hüseyin Turhal

Gözlerim, seni görmeyeli bir çöl oldu,
Her kum tanesi, adını fısıldayan yol oldu.
Zaman denen acımasız nehir, durulmuyor,
Sensiz geçen her saniye, bir asır doluyor.

Şimdi gökyüzüne baksam, oradasın sanırım,
Çünkü bütün yıldızlar seninle parlıyor.
Avuçlarımda soğuk bir sessizlik,
Oysa kalbim, senin ateşinle korlanıyor.

Ama biliyorum, bir gün bu hasret bitecek,
O an, bütün kışlar bahara dönecek.
Kapı çalınacak ve karşımda sen duracaksın,
Ve o an, sanki yeniden doğacaksın.

Ellerim, ellerine değdiği an vuslat,
Artık ne ayrılık var, ne de hicran.
Seninle bir olmak, bütün şiirlerin özü,
Sen benim sonsuza dek sürecek yazım, en güzel sözüm.