Vuslatça Arınacak Şiiri - Kasım Kobakçı

Evrenin tüm parlak tonlarını,
    alacakaranlığımda yutarken,
        her şafak,
Hiç kolay gelmeyecekti,
    bu görüntüyü,
        ufkun ışığına iliştirmek.
Anlatmaya başla sen,
    morarmış ufuklarını,
Bu sanatsal gözlemciye göre değil,
    anın güzelliklerini kaçırmak.
Yarım kalmış resimlerin kıyısından,
    çevirme bakışlarını,
Çünkü birazdan,
    sükutumun haznesinden,
        gözlerine manzaralar akacak...
Ne denli aktarmaya çalışsam da,
    içimdeki seni,
Dağınıklaşmış sözcüklerim,
    ikliminde yaşadığım güzellikleri,
        aktarmaya yetersiz kalacak.
Bir ses ver,
    iki dudak arası hapsettiğimiz,
        tüm anlatılamayanlara,
Ve
    unutma!
Tüm hayallerimiz,
    kader defterinde,
        bizim için bir fırça olacak.
Ben yarım sesli,
    eksik vurgulu,
        bir gözlemci,
Sen meleklerin hayranlığına sebep,
    bu dünyanın asıl şahaneliği,
Geri dönüşü,
    yok!
Limanına sabitledi sevgi,
    yıkılan tüm kaleleri.
Hasarlarımdan oluşan çevrem,
    uzun bir öykü değildi,
Artık uzun yaşıyorum tebessümlerimi,
    yıldızların saçlarında gezdiğini,
        gördüğümden beri,
Gönle işleyecek,
    bu darmadağın etmeyen duygu,
        kor olmaya niyetlendi.
Çek gönlümü,
    gözlerine...
Eksik bırakıp yaşayamadığım,
    tüm coşkular,
        kalp atışlarında ritim bulacak.
İki kıkırdama arası,
    bir an!
Gözlerinden yansıyan,
    tüm renkler ebemkuşağından,
Ben uçurumlarda,
    saklambaç oynayan...
Sen bütün pencereleri,
    sadece ilkbahara açılan,
Bakışlarına doğdu güneşim,
    eğer kirpiklerin ıslanırsa batacak.
Bir kalp biriktiriyorum,
    yanmaya hazır tutkuna,
        ateşi aşkın kaynağından,
Ne çıkar,
    gelmesen...
Çöllerde susuz kalsam da,
    niyetlendi bir kere bu kalp,
        vuslatça arınacak...