Virajı Dönen Kaya Şiiri - Mizgin Teker

çiçekleri sula
beni kurut

çiçekleri büyüt
beni ufala

çiçekler ek camların önüne
beni hızlıca unut
ey
dün
—ya.

gözlerimde
2.4 lük deprem
çarpıyor kapaklarım

göz bebeklerime sıçrıyor
bir verem
sızlıyor
dikişler attığım saçlarım

bana biri
gülümsesin
son dizesi olmayayım
bu kez
bir şiirin

dünyayı bilmeyen
bir bilgeyim
eskicilerden
dilenirim kendimi

yıkık dökük
aklı sökük
bir harabeyim

bir salyangozu
gideceği yere taşırsam
bir işe yaramış olurum
en azından
kuşları
yağmurlardan korursam

hep bir
vakti bekledim
sonsuzluğun sayaçlarında

canım
çok sıkılıyor
ufacık küre içindeki
unutulmuşluğumda

akşam vakitleri
hep inliyor
çocukluğumda

ve içimdeki sandal
kafa tutamıyor
korkunun akıntısına
sabah ezanlarında

keşke
gerilmiş bir yayın
vurduğu kuş olsaydım

bir köy
onu anlıyorum

bir yağmur
onu anlıyorum

bir dua
onu anlıyorum

bir ben
onu anlamıyorum

yağmur duasına
çıktığım gün
su basıyor evimi
—boğuluyorum

ben neye inanabilirim
hem zaten
beni kim
neye inandırabilir
aklımın yalnızlığından
ve yanılmışlığından başka