Veyis Efe Şiiri - Kasım Kobakçı

Ateşten ateş, sudan su
Kaygan yolda kalan at,
Rüzgârda kalmış, tohum gibi filizlenememiş,
Öyle derin bir iz,
Öyle yankı,
Adı Veyis.
*
Kuru toprakla, yıkar yüzünü,
Ne savaş umrunda, ne gidip dönmeyenler,
Gençlere bir heyecan verir,
Ama ille de yaşlılara,
Dünyanın tüm hikâyelerini ezberlemiş,
Her fısıltıdan çıkar,
Adı Veyis.
*
Köy toplantılarında, baş konuşmacı,
Akşamları kulak kabartır, Karakoç çetesi,
Bugün ne yapmış,
Nerede kim güçlenmiş,
Nasıl nam salmış,
Velhasıl adı Veyis.
Her gün, başka yöne gider,
Bugün tüccarları soymuşlar,
Yalvarmış kervancı başı,
Diz çöküp, merhamet dilemiş.
Bugün Göçmen yörükleri,
Evvelki gün,
Mermerdağlı,
Korkuluklu,
Derebeyli köyleri.
Biz sizin köleniziz, kıymayın demiş,
Karakoç vergi kesmiş,
Boz Osman adam vurmuş.
*
Bir de Topal Musa...
Dinler de keyiflenir
Adı Veyis.
*
Mahalle sokaklarında çocuklar,
Haykırarak bağrıştılar,
Jandarmayı ağlatanların içinde,
Vallahi Veyis Efe de var.