YANAKLARIMA YAĞAN YAĞMUR
Sıradan bir gündü uyanmak kahvaltı okul derken cafe… Görmezdim ve duymazdım çalan müzikten başkasını; Gözlerim dolanırdı her zaman ki gibi avare avare ve o an takıldı ayakları sürçüldü yüz üstü bakışlarım düşerken teninin yansımasına;
Usulca sokuldu yüreğime gülüşün, sessizdi, sakindi ama sıcaktı ılık ılık aktı çalan müzik durmuştu KUSURSUZ AŞK’tı aşkın ilk kusuru hayatımı dondurmuştu ben ki kelimelerle dans ederken o gün suskunluğa dair ne kadar elbise varsa giymiştim sıkı sıkı sanki zemherisindeydim kışın …
Senin bakışın konuşman ve saçlarının dalgalanışı tıpkı akdenizdi ben ise soğuk Erzurum yaylası gibi kalmıştım kat katı şaşkınlığımdan sanki dallarına kar yağmış bir çamdım da ormancıdan saklanırcasına karları üzerime çakerdim donuk donuk..
Artık okul kahvaltı ve cafe sırasını bozmuş ve hayatıma cafeden başlıyordum kahvaltım okulum umudum ve yarınım olmuştu sanki şehre yaz gelmişti sanki kanım kaynarken mevsim kıştı oysa.
Nasıl bir aşksa: Aşk nasılsa! Banan şiirler yazdırmıştı şiirleri duvarlara yazdırmıştı ve nasıl bir aşksa balonu çiçeğe bağlayıp yurt kapısından yukarı bırakıp tıpkı bahçede elma kayısı çalan ve ardına bakmadan koşan çocuk keyfi verirdi bana sen camı açardın yakalama çabası ile gülerdin yankısı kulaklarımın boş odalarında dolaşırdı okul kapanınca hiç beklemediğim kadar okulun açılmasını beklerdim ne ilginç değimli okulu sevmeye ben şimdi okul açılması için gün sayar olmuştum.
UYKUSUZ YAĞMUR
Uykularımda sen vardın
Ben yağmur olur sana yağardım
Bir damla olurdum süzülürdüm yanaklarından
Silerdin beni elinin tersi ile salardın kaldırımlara
Çağların gerisinden geldim
Aşkı yazamadım ki en baştan
Kalsam sonbaharda hiç anlatamam yazı
Ruhum geçmişle sevişirken
Sen ilkbaharsın bense sonbahar
*
*-*
Boş kalan ellerim sürgündü yara bere içinde
Ruhum sendin sanki uykumda
oda bölük pörçük baş ucumda
Başıboş sözlere dargındım birde sana
Kalbim küçük derdim ve sen o denli büyüktün içimde
Sana anlatmak istediklerim
Sana anlatmak istediklerimi kelimelere dökmek zor ama zoru istedin benden oysa ben zorları koynumdan çıkarıp o sahte dünyaya dalamadım hiç bir zamana ve ellerimi ne zaman bir sevgi dalına uzatsam o sevgi sardı beni yaktı içimi yakan belli yanan beli ama sahte kahkahalar arsında dururken o gözlerle süzülmekten korkuyorum ve nedense güven denen o saray duvarımı yıktılar yıkıldı yıkılan enkaz altında kalan ben oldum ve hep şöyle bir bahar yağmuru gibi görünüp gitmelerde boğuldum...
suçlu aramıyordum hiç bir zaman aslında tek suçlu kendimim nasıl olurda inanırım nasıl olurda kanatlarımı yolarak konarım onun yürek dağına bilsem asla uçamayacağımı koparır mıydım kanatlarımı işte be ben güvenden korkuyorum sıradan biriyim ne eksiğim çok belki de fazlam az ama sana anlatmak istediklerimi kelimelere sığdıramıyorum derin bir soluk alıp yeniden denerim kendi yargıçlığımı kendim yaparım alkışlanmak yok sevgi yok tebessüm yok o acımasız cellat olurum ve kendimi kendi ipimle asarım..
neden neden derim ben kaybetmeye abone olmuşum aslında hani becere bilsem bende takı cam en sahtesinden o sahte maskeden bende baka bilsem o pencereden ve bende yüzümün diğer yarısını kırpa bilsem ama olmuyor işte beceremiyorum aşkın en kralını yaşadım en kral acıları yaşadım ama aslında şikayet etmem de yersiz neden mi beni ben eden bu değil miydi bu yaşadıklarım sahte bakana sevgi ile baktım aşkım diye gelene aşkım dedim o hançerli okunu saplarken ben onu kalbime kazıdım benden gittiğinde bana kalan kalbimdeki çizgilerdi aslında şu gerçeği söyleyeyim mi ben asla KAYBETMEDİM kaybeden onlar oldu sakın ukalalık demeyesin öle değil çünkü ben köpek gibi severken onlar tazı gibi kaçtı soluk soluğa kalınca yorulunca durakladılar baktılar beklediler ama gelen yoktu ben itin sadakati ile orda kaldım evet canım çok yandı sahipsiz it gibi sokakta kaldım ama yalvarmadım ihanete....
Üyesi olmadım satılmış kişiliğin partisine sen istedin benden beni ben nasıl anlata bilirim ki sana beni benim işte sonbaharda soyulmuş kabuğu ile bir söğüdüm tam karşındayım ya dokun bana ya da yeşillenmeden dallarım uzak dur benden...
düşgözlü
SENİ NE İNCİTE BİLİR Kİ
Benim gözlerime bakarak beni aldattığını düşünen sen
Oysa benim haberim vardı her yaptığından
Bana rüzgarın tozları savurduğu gibi yalan savurmandan
Nasılda mutlu oluyordun
Mutluluğun resmini çizemediğim için seviyorum seni
Mecnunla keremi yaşamak adına,
Ateşler içinde yanmak için...
Evimdeyken yağmurlarda ıslanmak için seviyorum seni
Karlarda üşümemek adına,
ÖĞRENDİM
Öğrendim susmayı
Öğrendim sessizce bakmayı
Ben sade gelişi ile gelen bahardım kışın gelişi ile ölmeyi öğrendim
Sıcak sabahtım pencere açılınca üşümeyi öğrendim
Hiç tim gelişinle varlığı öğrendim..
sen seslenmişsin duyana
ya da kulakları dudakları gibi pas olana
kırılmış hayatın ortasında ki düşlerin bacakları
zırhlı bir yağmurda dokunmuşum
sen kokan sen sandığım her şey..
ama sen duvarda ki gölgende kalmışsın
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!