Vefa Karanfil Şiirleri - Şair Vefa Karanfil

Biraz hassas,biraz da duygusalsa yüreğin,
Maddiyattan önemliyse manevi değerlerin,

Farkına varmadan bürünürsün rollere,
Başlamıştır tek kişilik film sahnelenmeye.

Son kez sarılabilmeliydim sana…
Hasretini taşıyamaz oldu ellerim…
Bir geceye sorarım,bir de sabaha,
Neden habersiz çekip gitti sevdiğim?

Nafile sorgular,geceler özdeşim…

Bir dilim-iki dilim-üç dilim...
Gün gün eksilmekte ekmeğimizden dilim-dilim.
Sessiz, yavaş ve inceden...
Kıyımların bittiği yerdedir yüreğim.

Seyircisi çok, konuşanı yok!

Yokluğunda çekemiyorum
Bu kahrolası geceleri,
Sen,
Uzakta başkasının kollarında,
Ben,
Gecenin koynunda,

Bugün şiirler yazamadım sana.
Yoğundum,yorgundum,
Uykum da vardı çok,
Mısralara dökemedim seni bugün.

Oysa ki hergün,

Büyüdün bebeğim boyuma geldin.
Daha dün filizimdin bugün çiçeğe erdin.
Bana el verdin,kol verdin,omuz verdin.
Rabbim seni kem gözlerden esirgesin.
Mis kokulum,kardelenim,meleğim.

Cümle kuramıyorum kolay değil!
Yazamıyorum mesela eskisi gibi…
Güneşe serdim şiirlerimi az kurusunlar.
Hüzün damlatıyorlar sen gittin gideli…

Gel de gör bıraktığın harabeyi…

Bir kere içine düşmeye görsün,
Kök atar orada dallanır gün be gün!
Bir garip ruh alır senin yerini,
Gülmeyi unutur solar gider yüzün...

Yüreğini anavatan beller bu arsız,

Beni yine ben dinlerim.
Anlamaz ki bu taş duvar!
Gelmişime, geçmişime küfrederim.
Oldular, olacaklar...

Oysa ki!

Yaşamın kıyısına taşındım...
Ben değil,taşıdılar beni.
Sağ yanım kör uçurum...
Sol yanımda umutlarım...
Ya çocuklarım?
Ağlamayın yavrularım ağlamayın!