Vefa Karanfil Şiirleri - Şair Vefa Karanfil

Bir sen varsın şuram da,
Bir de seni yaralayan sözlerim,
Sol yanım çok acıyor annem,
Beni affeder misin?

Sana söylediklerimi çocukluğuma ver,

Senden sonra...
Açmadı düş bahçemde düşlerim.
Gönül evime güneş doğmaz oldu.
Kar eteklerine kadar indi dağlarımın.
Gözlerim sevdayı okumaz oldu...

Aşk!
Ben senin pembe halini seviyorum.
Hani arada,
Rengin kurşuniye çalar,
Hüzünlere dolanırsın yaa!
O haline de razıyım.

Sevmek eskidenmiş güzelim,
Riyasız bir aşk ister yüreğim,
Mecnun misali sevseydin eğer,
Leyla'yı aşar geçerdi bendim.

Sen üzülme ben çıkar giderim,

Yetemiyorum hayata...
Bu yüzden midir var gücüyle üstüme gelmesi? ? ?
Umar sandığım her adım,
Yeni bir olumsuzluk çıkarıyor karşıma hayasızca!

Çok eskiden bir ülkede,
Ülke sakinlerinin canı sıkılmış.
Demişler ki; Bir oyun oynayalım,
Oynayalım da sıkıntımızı atalım.
Ne oynayalım? Suçlu rengi bulalım.
Ve bulmuşlar.

Seni çok sevdim ben.
Geceler boyu bekledim.
Yalnızlığımla oturdum sabahlara kadar,
Dört duvarla birlikte
Şarkımızı dinledim kumruları,
Onların baharı beklediği gibi

Sen giderken bu evden...
Kısa bir ayrılığa dönüktü yüzüm.
Oysa ''elveda'' dedi dudakların!
Ve gerisini duymadı özüm...

Mes'ut sulardaysan eğer,

Ve ben de çağrıldım,
Hayat denen hoyratla tanıştım birgün.
Henüz tomurcuk açmamış yüreğim,
Bağrında,ilk acıyı tattı ölgün.
Aşımı yudumlarken anamın göğsünden,
Onun gözyaşıyla yumdum yüzümü hergün.

Hoş mudur söylevin,döktürdüğün bu nutuk?
Milyonlar eziliyor,kördüğüm olmuş umut.
Ya sözünü tut, ya o koltuğu unut!
Ateşten gömlek giydik,patladı,patlayacak barut...

Biz güneşe gideriz,dönmeyiz günbatımına.