Ve zaman Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Zaman, bir su gibi aktı içimden,
Ne bir iz bıraktı ne bir ses senden.
Gölgesiz saatlerde sustum derinden,
Usulca aktı, geçti… ama bitmedi benden.

Bir rüya gibi süzüldü gözlerimden,
Bir hatıra gibi kaldı ellerimden.
Ne bir kelime, ne bir veda sesi,
Sadece sessizlik, sadece geceydi.

Gecenin koynunda bir dua gibi,
Kalbimden süzülen bir ah gibi.
Her saniye bir iç çekiş, bir sızı,
Zaman aktı, ben kaldım kıyısında yalnız.

Bir gül soldu, kimse fark etmedi,
Bir yıldız kaydı, kimse dilek dilemedi.
Ben bekledim, usulca, sessizce,
Zaman geçti, ama içimde dinmedi.

Bir perde arkasında kaldı gülüşün,
Camda buğulu bir hatıra düşün.
Her sabah o pencereye bakarım,
Anı orada, sen yoksun… ama susarım.

Şimdi, şu an, her şey bir çizgi,
Ne dünün kederi, ne yarının gizli.
Bir an var ki, her şey onda çözülür,
Ve zaman…
Zaman, usulca akar, hakikate süzülür.