Ne kaldı geriye,
Biraz yol, biraz toprak, biraz ben.
Bir yıldız kadar uzak,
Bir soluk kadar yakındı her şey aslında.
Gidenler, kalanlar,
Hepsi olması gerektiği gibiydi belki de.
Çünkü her eksiliş,
İçimizde bir boşluk değil, bir yer açardı kendimize.
İnsan, en çok kendini arar durur
Bir başkasının gözlerinde…
Oysa hakikat, en sessiz anda
İçimizde konuşur kelimesizce.
Sevgi?
O zaten bir yoldu, bir varış değil.
Acı?
Yalnızca yüzümüzü dönmemiz gereken bir öğretmen.
Artık anlıyorum:
Hiçbir şey tam değil,
Ama hiçbir şey de eksik değil aslında.
Yaşam, anlamını
Olduğu gibi oluşundan alıyor.
O yüzden,
Ne geçmişe düşmanım,
Ne geleceğe mahkumum.
Şimdi, burada, bu hâlimle
Tamamım.
S.GÖL
Kayıt Tarihi : 16.7.2025 22:05:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Seda Hanım, çok teşekkür ediyorum.
TÜM YORUMLAR (1)