Ve Bir Gün Şiiri - Sinan Kondur

sırtımda ayrıldığımız günün gözyaşları
gecesin yine
gündüzlerimin bittiği
yerini dizboyu acılarımın aldığı
neşemin hüzne bıraktığı ayrılık saatindeyim
umudumun başka bir güne kaldığı gecemsin
bu gece beni sevdiğini söyle rüyamda
uyanınca şaka dersin şaka
yalnızlık
çöl ortasında yalnızlık
yanlızca ben ve anılarım
çölün o soğuk gecelerinde
yıldızlarla paylaştım hayalini,
sensizliği
çöl ortasında
her kum tanesini tanımış olsamda
gezip dolaşsamda yalnızım
sabah oluyor işte gözlerinde
o eski günlerim yok artık
düşlerim yine gerçekleşmeyecek
biliyorum
belki de tükenecek bir şeyim kalmayacak
ama işte sabah oluyor yine
artık beni yarınımdan başka bilen yok
yaşıyorum yaşamaksa adı bunun
gözyaşlarımla dost
ağlıyorum kahkahalar arasında
ben ağlarken gülenler vardı hayatımda
bir de sen vardın son imleği geçirirken boynuma
işte yağmur yine yağıyor
her damlası kalbime giren bir kurşun gibi
pencerem açık çıplak ayaklarımda tatlı bir serinlik
elimi çırpınan yüreğime götürüyorum
kanla doluyor avuçlarım
bakıyorum
gözyaşlarım avuçlarımda kalbim ağlıyor
yürüyorum yarına emanet bu şehrin sokaklarında
yapayalnız ve yavaş yavaş
benim olanı düşünerek
gözlerimde yaşlarla
ve hayalini düşünmek
omuzlarımda oğlum elimde ellerin
mutluluk dedim
yudum yudum tadılmalı bir defada dibini görerek
bazende bir yudum için
şişeler dolusu bir tarafa atılarak
anlamını bilemedin sen
kurşuna dizilirken anılarımız
ah gözlerin gözlerin
sabaha ne kaldı şurada
en fazla on dakika
sonra ben yokum
dedim ya sen gülüp eğlenirken
sabahı göremeyecem ben göremeyecem...