Varlığın Sessiz Baharında

Hazan geçti
ama varlığın hâlâ burada,
rüzgârın dokunduğu her yaprakta bir izsin.
Çınarın altında,
düşen her ışık seni hatırlatıyor bana
zamanın içinden süzülen bir hatıra gibi.
Tutku...
sadece bedende değil,
düşüncenin derinliklerinde yanıyor artık.
Sen, varoluşun anlamına dokunan bir sessin;
senle olmak,
zamanın kendi dilini duymak gibi.
Özlem bir bekleyiş değil,
bir “var olma biçimi.”
Sen yoksan, ben eksik değilim;
sadece henüz tamamlanmamış bir kelimeyim.
Ve vuslat…
Belki de bir kavuşma değil,
aynı sessizliğe ait olma hâlidir.
Çünkü seni seviyorum demek,
zamanın kendisine “evet” demektir.
Aşk