Dünya küçük sevgilim, hatırlarsın tanıştığımız günden. Onca zamanın bu kadar çabuk geçtiğine bakma, alıştığımıza sakın kanma. Çok sonradan rastlaşmamız gerekiyormuş; bu şehir bize çok eskiden dinlediğimiz o şarkıyı daha da unutturuyor sadece. Bu hengame de elbet biter, nihai saltanatlar da çöker; yalnız mum ışığının aydınlattığı bir gecede dönmesi için taş plaktan çalarız şarkımızı, sen hiç merak etme.
Gittikçe daha da uzaklaştığımızın farkındayım. Sen artık adını unuttuğum bir dağın kadını, bense bir ada vapurunda denizle yolculuk yapan bir adam. Buluşmamız için ortada bir yer seçmez artık bu şehir, zaten daha bu şehirde görüşmeyiz bile. Uzaklığı ne kadar olur, mevsimlerden hangisinde oluruz bilemem. Farklı bir coğrafyada, ayrı geçen yıllara pişman olmayacağız görüştüğümüzde, merak etme.
Sonra çok özlemiş gibi sarılmayacaksın mesela bana, eskilerin özlemini gidermeyeceğiz ki. Artık acı kahve içiyor olacağım o zaman. Belki sen de saçlarını toplar da gelirsin bilemem. Adını unuttuğun o şarkı benim. İnan, ne zamandır sebepsiz arayışlarımın sebebi sensin.
Sen ve ben acıdan bir dağız, inan bana bunun hiçbir önemi yok. Gideceğini bilmediğin rotayım ben, ineceğimi bilmediğim duraksın. Bize kalsa bunca yıl beklemez daha evvelden kavuşurduk; biz bekletildik sevgilim, ve bu da bu cihanın ihtişam tanımı diyebilirim sana. Her şeyi hatırlayıp beni unutman değil asla boşuna.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta