Vallahi gözüm yok hiç bir şeyde

hastayım ben be kardeş.
romatizma filan masal hep
gönlüm hasta benim
buram sızlıyor ...
boğazımdan yukarıya doğru,
beynime bir dalga vuruyor içeriden

ağlasam faydasız
hep öfkelenecek bir şeyle arıyorum o zaman
tütün paketlerini, mendilimi, ceketimin kollarını ısırıyorum
bağıracağım, bağıramıyorum…
vallahi gözüm yok hiçbir şeyde
ölümden de mercimek kadar korkmuyorum

ben buhranlarla barışığım
onu mustarip olduğum zaman daha iyi anlıyorum
aramızda o kadar sıcak bir bağ oluşuyor ki…
onlar günlük ekmeğim benim
hastalıklar,imkansızlıklar, ruhi didişmeler de…

ruhumun derinlikleri,
fırtına dalgalarıyla parça parça
bir yana atılmış bunalım mahsulleri var orada
nice nice büyük anılar var
anlatmak için gösterdiğim çaba nafile
öfkelendikleri zaman bana acı çektiriyorlar

ruhumda nasıl bir eksiklik var bilmiyorum hala
ne gibi bir duygudan, hangi bir rastlantıdan kalma
sevgiden yana hiç şansım yok
hiçbir şeyi tadınca sevemiyorum
durmaksızın kırılan bir duyarlığın sızıltılarını
bir melek mi gelip dindirecek acaba…

mucizeler yaratarak mesafeleri aşabilirim
kan mı dökülecek dökerim
gelecek ayaklar altına mı alınacak ,alırım
beklenmedik uzun hayallerden müteşekkil gizemlerin
öğrenilmesi gerekli olan sırları mı var ,öğrenirim
her neyse,
söylemek istediğim
bir hayalet hakim benim ruhuma
en ufak bir sözle ansızın ortaya çıkıveriyor
kendiliğinden çırpınıp duruyor üstümde

bir iç sarhoşluk ki şairliğim
güzel ruhumun cennete girmesini engellemeye çalışıyor
hem rakipsiz bir mücadeleyi kazanmanın ne önemi olabilir ki …

redfer