Vahap Kocaman Şiiri - Abbas Paksoy

Vahap Kocaman
Kadirli’nin, Avluk köyüdür yurdun.
Evini, barkını, oraya kurdun.
Emmi, dayı, kardeş yıkılmaz Ordun.
Ağaç, dallarıyla gür olur Vahap.

Pamuk tarlalarında, ırgat oldun.
Omar ağayla da, belanı buldun.
Hem hakkını yedi, hem de kovuldun.
İnsanoğlu, nankör oluyor Vahap.

Okula gidip, eğitim görmedin.
Yazıyı öğrendin, ele yermedin.
Ağabeyin Hasan’ı, boş vermedin.
Çünkü, onu üstadın bildin Vahap.

Kore destanına, demiştin falım.
Konya âşıklarına, attın çalım.
Dudaklarından çıkıyordu, yalım.
Sen, gayrı tam aşık olmuştun Vahap.

Süleyman Demirel, cumhurbaşkanı,
Madalyonunu taktı, aldın şanı.
Ömrünce de, unutaman o anı.
Göğsünü gere gere, gezdin Vahap.

Almanya- Hollanda- Avusturya,
Kıbrıs’ın, etrafı çevrili suyla,
Coştukça coştun, alkışlarla hayla.
Elden ele dolanıp, durdun Vahap.

Asla yemek seçmezdi, azı dişin.
Ispanak böreği, hayalin düşün.
Bilmem, nedense asabiydi başın.
Hep kavak yelleri eserdi, Vahap.

Hayvanları, serden severdin ama.
İki kekliğin de, kıydın canına.
Midene aşırıp, kattın kanına.
Avcılığına diyecek yok, Vahap.

Bütün güzelleri, severdin Vahap.
Türküler söyleyip, överdin Vahap.
Ah çekip, bağrını döverdin Vahap.
Güzeller, yiğitleri yakar Vahap.

Vahap’tın, hem de, dev gibi kocaman.
Vatan hainlerine, hiç acıman,
Şimşek çakan gözlerinde, pek yaman.
Özünle, sözünle, tam Türk’tün Vahap.

Altı telli saza, aklın yetmedi.
Parmakların, mızraba gitmedi.
Şeytan gelip, biraz yardım etmedi.
Âşıklar çaldı, sende baktın Vahap.

Otuz dörtten beri, dolandın durdun.
Yetmiş bir yıla da, damganı vurdun.
On dört Ağustos’ta, kefeni sardın.
İki bin beşi, unutamam Vahap.

Asri mezarlıkta, mekânın oldu.
Bütün vasi hat’ın, yerini buldu.
Üç yerde, adına mevlit okundu.
Avluk, Kadirli, Adana’da Vahap.

Mirasın, elli keçi, elli koyun.
On inekle, eşin oynuyor oyun.
Yüz dönüm tarlayı, ekiyor soyun.
Sakın, onları kaygı etme Vahap.

On bir çocukla, bir hanım var, geride.
Vahap kocaman da, hani nerede.
Şiirlerin, dilden dile sürede.
Dünya durdukça, sende yaşa Vahap.

Paksoy’um, hayatını yazdı sana.
Yunus Emre’den, karaca oğlana,
Aşık Veysel’de, sevgi verdi cana.
Dilerim onları, bulursun Vahap.