Vadasız Ayrılıklar Şiiri - Zeynep Ceylan

Vedasız ayrılıkları yaşayıp gördüm
Sessizce gidenlerin gölgesinde büyüdüm
Bir veda bile çok görülür mü insana ?
Ben yoluna yüreğimi serdim
Sen bana sırtını döndün..

İçimden bin kere kal dedim sessizce
Ama sen duymamayı seçtin, her seferinde
Anladım, sevmek bende emekti
Sende sadece öylesine
Ben yakarken kendimi
Sen dumanını izledin sadece ..

Vedasız ayrılıklar düştü bahtıma
Gözlerim ezberledi gidenin ardından bakmayı
Kelimeler yarım geceler sessiz
Ve ben hep keşkelerin ortasında..

Ben susmayı seçtim sen unutmayı
Birimizin yüreği doluydu birimizin elleri
Sen benden kaçarken ben sana koşuyordum
Sanki bir savaştı, verdiğimiz
Ama sadece ben yaralandım..

Gece uykumdan uyanıp adını sayıklamak
Kendime bile itiraf edemediğim
Bir delilikti belki
Ama aşk buysa,sevmek buysa eğer
Şikayet edilmez biliyorum
Yeterki seninle başlasın
Yeniden hayat istedim..

Olmadı, olmuyor...
Senin yokluğunla, barıştım dün gece
Ama sabah kahveme düşme
Bir insanı unutmak hafızadan değil
Kalpten silmekmiş
Ve kalp unutmamak için yaratılmış

Bugün anladım, bazı yaralar kapanmıyor
Sadece alışılırmış ,
Ve bazı vedalar yeniden doğmanın diğer adıymış

Ben seni unutarak değil kendimi hatırlayarak iyileştim
Aynaya baktım ve ilk kez iyiki gitmiş dedim

Artık seni düşünmeden gülebiliyorum
Kalbim adını anmadan atmayı öğrendi
Aşka dair bildiklerim değişti belki ..

Ama Sevmekten asla vazgeçmedim
Sadece yüreğim seni terk etti..

Şimdi yol senin gidebileceğin kadar uzaklara git
Ama ben senden uzaklaştıkça kendime yaklaştım
Vedasız ayrılıklar düştü bana
Ama sonunda, bana en sadık ben kaldım....