Uzun Zamandır Şiiri - Nedim Saatcioğlu

Uzun zamandır nasırlı bir el
dalgalı saçlarımda şefkatle dolaşmamıştı
Uzun zamandır yorgun bedenim huzur içinde
bir dizde yatarken gün ağarmamıştı
Uzun zamandır yüreğim böylesine ağlamamıştı
çok uzun zamandır

Hayatta her sözü söylemiştim dilimin döndüğünce
Hayatta her şeyi yaşamıştım gücümün yettiğince

Ben hep pembe panjurlu bir evin çerçevesinden
seyretmiştim pamuksu bulutları
Ve yıllarca karanlığın koynunda gizlemiştim korkularımı
Ama dün gece bir adamın nasırlı avuçlarına bıraktım
çocukluk sırlarımı

Yıllar öncesinde kaybolan bir aşkım vardı
Canımın tam yarısıydı
Yollar boyu gözleri vardı yürüdüğüm her sokakta
Yıllar boyu sözleri vardı karıştığım her savaşta

Her sabah aklımdaydı
ve her gece rüyamdaydı
o hep benim yanımdaydı
Yıllar öncesinde kaybolan aşkım benim Babam’dı

Gün oldu beş yaşında çocuk gibi oynadım
Gün oldu anne oldum resimlerle ağladım

Çaresiz bir çırpınıştı gerçeklerden kaçışlarım
Çaresiz bir aldanıştı sabah uyanışlarım

Söylemek istediğim her söz paramparça oldu dudaklarımda
Ve her damla gözyaşı yere düşmeden kurudu yanaklarımda
Hayallerimin yıkılışına şahit oldum gün batımlarında

Uzun zamandır hiç kimse anlamamıştı
gözlerimdeki bakışların rengini
Uzun zamandır hiç kimse dinlememişti
yüreğimdeki çığlıkların sesini
Ama dün gece bir adamın nasırlı avuçlarında
Bulmaya karar verdim bendeki asıl beni