Üzülme Şiiri - Taner Okumuş

Üzülme
diyordu yaşamayanlar.
oysa
Issız bir ormanda balta sesi gibiydi gidişin.
Ardından,
bütün kuşlar terk etti ağacımı birer birer.
Ve hüzün çatkapı yerleşti derinliklerime.
Bir umuda sarmamıştım ne kendimi, ne seni.
Ağaçlar gibi ayakta ölmeye hazırlanırken
şiirler emzirdi beni.
Şimdi kalkıp, gelsen bile,
neye yarar?
ne berrak bir sessizlik oturuyor hayatımda
ne bir demet çiçek gibi
sapından tuttuğum bir baltam var.