Uzaktan Uzağa Şiiri - Serpil Koçar

Uzaktan Uzağa

Beni en güzel sen sevdin, uzaktan uzağa;
Kırmadan, dökmeden, sadece sevdin.
Bir kere bile “Seni seviyorum” demeden öylece,
Gözlerimiz konuştu bizli dakikalarda, sevgilim.

Bazen kızdın bana, yine de hiç kırmadın;
En güzel sözlerle uyardın, sadece kibarca.
Yüreğinle sevdin, dillendirmeden, usulca,
Uzaktan uzağa, öylece masumca sevdin.

Duymak isterdim “Seni seviyorum” deyişini;
Fakat her defasında gözlerin geldi dile.
Kalbime taht kurdun, gönlümü fethettin;
Gülüşlerinle, bakışlarınla, gözlerinle, sevgilim.

Belki sen bana günah, belki de imkânsız;
Ama gitmeni istemiyordu şu kalbim.
Gelmeyeceğini bile bile, seviyorum seni;
Ellerini tutmadan, kokunu duymadan,
Öylece seviyordum işte, içten içe, sevgilim.

Gece rüyalarımızda, gündüz hayallerde;
Ah, gönül ferman dinlemiyor işte.
Bir gün biteceğini bile bile sever mi insan?
Atlar mı ateşlere, kör kuyulara, sevgilim?

Neydi bizi bu denli birbirimize çeken şey?
Hiç sorgulamadan yürüyoruz bu yolda;
Bir beklentiye girmeden, seviyoruz birbirimizi;
Biteceğini bile bile, yaşıyoruz bu aşkı, sevgilim.
Uzaktan uzağa seviyoruz işte, sadece seviyoruz.

Vakit tamamlandığında, gideceğin o gün geldiğinde,
Bir hoşçakalı, bir vedayı çok görme ikimize;
Yine kırmadan, dökmeden ayrılalım gönlümüzden.
En güzel yerde, yüreğimizde saklı kalsın bu aşk;
Sadece Allah şahit olsun bu aşka, sevgilim.