Uzakta Bir Köy Şiiri - Yılmaz Bekaroğlu

Uzakta bir köy…
Sevdiğim şu uzaktaki köy, bizim köyümüz.
Şu bacası tüten bizim evimiz.
İçinde huzur yok, hep itildim, dövüldüm.
Çalıştım; ellerim nasır, ayaklarım nasır.
Daha acısı, adamım kalbimde ölmüş.
Uzakta bir köy…

Yollarına taş döşedim gençliğimle,
Rüzgâr vurdu yüzüme, soğuktu gece.
Bir umutla çıktım her sabah yola,
Belki bir gün dönerim diye gizlice.

Tarlalarda terim aktı, toprağa karıştı,
Bir başıma kaldım, sessizlik alıştı.
Komşular değişti, sesler sustu,
Anılar kaldı sadece o eski taşta.

Anamın sesi yankılanır hâlâ,
“Oğlum geç kaldın” der rüyalarımda.
Köyün çeşmesinde adımı kazımıştım,
Su akar, ama beni hatırlamaz şimdi.

Bir ağacın gölgesinde uyudum bir yaz,
Yaprak düştü üstüme, sanki bir naz.
O kadar uzağım ki şimdi köyüme,
Bir selam bile gelmez artık rüzgârla.

Ve bir gün dönersem o yollara yine,
Belki kimse kalmaz, belki taşlar bile.
Ama bilsin o köy, o ev, o dağ,
Ben hâlâ oradayım; kalbim köyümde.