Uzaklık Şiiri - Ozan Oğuz

Yakut rengi acı şarabın bitiminde
Uzaktan gelen bir özlem karışır efkarla
Son bir yudum gözüme ilişiyor ışıkla:
Bir o kadar parlak ki:
Aşkla bakan bir çift göz gibi;
Bir yağmurun ardındaki gökkuşağı,
Yeterince derine daldığında,
Ve de yönünü kaybettiğinde
Seni yüzeye götürecek yansıma gibi...

Ama yanlızca bir yudum şarap,
İçimizde birikenler olmasa
Ve bir his sanki çok yakında ama mesafeli
Uzak ama acıtıyor içini,
Derinlerden gelip de yakıyor bedenini
Tutsak bırakıyor zihnini...

Rüyalar bir sarmal halinde:
İçinde o varken
Çıkageliyor uykuda
ve düşüyor özgürleşen aklıma
Hüzün, efkar ve umut birlikte
Bir kışın bitiminde..

Kışı geçirmiştik;
Yazın sıcak ve serinliğini hayal ederken...
Olmadı baharımız,
Yeşillikler olmadı;
Uzun yollara çıkmadık
Varışlar olmadı.
Ve deniz kenarındaki salıncak:
Hep boş kaldı..

Güneşin doğusunda
Perdeler kapalıydı.
Ve herkes uykudaydı
Deniz derin bir huşudaydı;
Dalga seslerinin yankıları
Yerini sessizliğe bıraktı.

Bitmeyen yollar hayal ederdik
Molaları uzunca ve esrarengiz
Gizemi gibi bir temmuz akşamının...
Hafif Meltemi yumuşak yazın
Ağustos'un sert rüzgarlarıyla gitti;
Yağmurları getirdi Eylül'ün gelişi
Sonra zaman sanki tersine döndü
Bırakılacak olan bütün izler silindi.

Sonu olmayan yollara
Başlayamadık yalanlarla:
Sarmaşıklar gibi dolanmış ve uzamış,
İçimize batan zehirli dallarla
Bir bilinmeze doğru yelken açamadık:
Bilmediğimiz denizlerde boğulmaktansa
Bildiğimiz ayrı denizlerde yalnız kaldık:

İçimizde birikti tüm o mesafeler,
Yaşadıklarımız ve yaşanmamışlıklar...
Bir iken ruhlarımız kavranamayan uzaklıkta
Biz yakın bile olamadık.