Selin Sonsuz Adlı Üyenin Nedir Yazıları - Ant ...

dekorasyon

03.02.2006 - 01:16

iç mimari..

kuzey

03.02.2006 - 01:14

Kuzey (Kutup) yıldızı...coğrafi olarak sabit bir yıldızdır..

seçmek

03.02.2006 - 01:10

güçlü olanın yerine getirdiği eylem..

saklamak

03.02.2006 - 01:09

onu bunu bilmem anlamam
kim ne derse desin
arkanizdan yol almam
onlar ister darılsın
isterlerse barışsın

onu bunu bilmem karışmam
kim ne derse desin
ben alınıp satılmam
onlar ister alınsın
isterlerse satılsın

seni kendime sakladim / Duman

bonzai

03.02.2006 - 01:07

karate kid..

şahit

03.02.2006 - 01:07

agatha christie

uçmak

03.02.2006 - 01:05

Aviator..

çatalca

03.02.2006 - 01:05

çatalcada topal çoban
çatal sapan yapar satar
bilmem parası var mıdır da çatal sapan yapıp satar.....vs..

böyle bir tekerleme işte...

gürültü

03.02.2006 - 01:04

hava kirliliğidir...

özgürlük

03.02.2006 - 01:00

özgürlük...
yeniden doğup pembe bir dünyaya uyanmak gibi birşey olsa gerek...
bir kelebeğin metamorfozlardan kendini kurtarıp..
kanatlarına can yürümesi...
ilk kanat çırpışıyla gökyüzüne havalanması gibi...

BAL GÖZLÜ

07.01.2006 - 02:48

ben...

hayatta kalmak

07.01.2006 - 02:48

ı will survive.../Gloria Gaynor

peri

07.01.2006 - 02:42

just like a ^^muse^^ to me...

Saçlarım beyazladığında

07.01.2006 - 02:42

bir adet beyaz telim var...

Magdalalı Meryem

07.01.2006 - 02:36

da vinci code..

Askeri Darbe

07.01.2006 - 02:35

babam ve oğlum...

hayatta kalmak

07.01.2006 - 02:34

doğal seleksiyon..

sarı papatya

07.01.2006 - 02:33

seviyor...sevmiyor...seviyor...sevmiyor...

karantina

07.01.2006 - 02:33

isolation...

Fakir çocuktan pakistana iki milyon göndermesi

01.01.2006 - 19:30

^^Ben fakir bir evin oğluyum, babam yok, annem hasta. 2 milyon lira ekmek paramız vardı. Bunun size 1 milyonunu gönderiyorum. Çünkü ben bugün çöpten ekmek buldum. Akşam iftarı onunla yapacağız. Bu 1 milyonla depremdeki çocuklara ekmek alın. Bu para helaldir. Pul parası da vereceğim için paranın hepsini gönderemedim. Özür dilerim.^^

Bu mektup 21 ekim 2005 tarihinde Kütahyanın Tavşanlı ilçesinden pakistandaki depremzede çocuklar için bir çocuk tarafından gönderilmiş. Pakistan devlet başkanı Pervez Müşerref türkiyeden bir çocuğun gönderdiği bu mektubun kendisini çok duygulandırdığını internet sitesinde açıklamış.

Böyle özverili bir çocuğu yetiştiren bir millet olmaktan gurur duyuyorum...
Bir damla gözyaşı iliştirilmiş ve yorumsuzdur...

eternalflame

ümit

29.12.2005 - 19:33

2006’YA ÜÇ KALA ….
ÜMİT-Lİ… MİSİNİZ? ....ÜMİT-SİZ.. Mİ?

Ümit…
Bir buçuk yaşında bir erkek çocuğuydu…
Mavi-turkuaz gözleriyle …düşmesin diye minik parmaklıkları olan hapishanesinden….yani minik mavi karyolasından… dünyaya… kaçamak ve ürkek bakışlar fırlatan … bir küçük yürekti taşıdığı sol cenabında…
Kanadı kırık bir serçe misali göz gezdirirdi beyaz güvercinler gibi çevresinde dolaşan sağlık personeli olan bizlere…

Hayat ona acımasız davranmıştı doğduğu ilk günden beri…Mardin’in bir köyünde dünyaya gelmiş...soluk…cılız bedeni…erken tanışmıştı hastalıklarla…

Daha bir yaşındayken…ALL… yani Kan Kanseri olduğunu öğrenen ailesi perişan olmuş..yapılan sevkler sonrasında son nokta olarak Ankara’ya düşmüştü yolları…

Babası 6 kişilik bir oda kiralamış…günlerini ve gecelerini hastaneden arta kalan zaman olursa orada geçirirken….gencecik halası…ailenin tek okumuş genç kızı olarak(ortaokul mezunu) …yanında refakatçi bırakılmak üzere getirtilmişti Mardin’den…bakımını sağlamak üzere…

Ümit…yaşından önce olgunlaşmış bir küçük adam edasıyla kolunu bizlere tetkik için kan almak üzere tevekkülle uzatırken….Dudaklarına bir acı yayılırdı apansız….daha konuşmayı bile bilmeyen o minik pembe dudaklar büzülür….o iri turkuaz gözlerden birer damla yaş süzülmeye başlar….incilerini dökerken…dünyanın en temiz,en berrak şelalesini inşa ederdi hiç bilmeden…

İçimde bıraktığı buruklukla yaptığım işi onun iyiliği için yaptığımı düşünerek kendimi savunma mekanizmalarımın egemenliğine bırakır…..ona ve metanetle bana bir hemşire edasıyla yardımcı olan halasına sezdirmeden….içime…..kalbimdeki gizli sandığa dökerdim gözyaşlarımı….

Babası gelmişti ziyaret saatinde bir gün...
Bir adam genç yaşına rağmen bu kadar beyazı nasıl taşırdı şakaklarında…o zaman öğrenmiştim ben…
Asil bir duruşla tam da Ümit’in karyolasının arka tarafına doğru gizlenmiş…onun gözlerinin görüş açısından saklanmaya çalışırken tanışmıştım onunla…

Neden? ...diye sormuştum…halasına…meraklı gözlerle…

^^Çünkü Ümit üzülüyor babasını görünce doktor hanım…hemen ağlamaya başlıyor…^^…diye cevap vermişti bana..

Olsun..Hiçbir çocuk…bir pencere ötesinde duran babasını görmekten alıkoyulmamalı demiş…kızgın bakışlarla onu kucağına alıp babasını göstermesini rica etmiştim…

Ve işte o zaman anladım demek istediğini halanın…babanın neden gizlendiğini….
Ve o saydam görünen pencerenin…aslında bir hapishane parmaklığından farklı olmadığını…

***^^Bizi esir ettiler,
Bizi hapse attılar:

Beni duvarların içinde,
Seni duvarların dışında.

Ufak iş bizimkisi.

Asıl en kötüsü:

Bilerek, bilmeyerek
Hapisaneyi insanın kendi içinde taşıması...

İnsanların birçoğu bu hale düşürülmüş,
Namuslu, çalışkan, iyi insanlar..

Ve seni sevdiğim kadar sevilmeye lâyık... ^^***

Ümit…..ince... cılız… beyaz…minik kollarını….kucağına almasını istercesine uzatmıştı babasına….Babası da ona….
İkisinin de gözlerindeki nehirler…bizim nehirlerimize karışmıştı bir anda…

O saydam pencere bir parmaklık…
O uzanan ellerse…sevginin…özlemin…hasretin elleriydi çünkü…. ulaşamayan…. birleşemeyen bir türlü….

Enfeksiyonlara açıktı Ümit…bu nedenle babası dahil olmak üzere yasaktı görüşmesi yakından…
Onun nahif bedeni kaldıramazdı en güçsüz mikroorganizmayı bile…bir gribal enfeksiyon bile onda üst solunum yolunda sınırlı kalmaz…akciğerlerine inip…kötü ve istenmeyen sona….ölüme yol açabilirdi…
Buydu korunmasının nedeni bu kadar dikkatli….

Oysa belki bir gün baharın gelişi misali belki de..Ümit….remisyona girecek… İyileşecekti…

Bir hasta takip etmiştim geçen yıl…Görkem…Lösemiydi o da..
15 yaşında genç bir delikanlıydı…Bir gün koluna umarsız bir edayla uzun saçlı şirin mi şirin kız arkadaşını takıp hastaneye bizi ziyarete gelmiş….bizi onunla tanıştırırken gururu sezinlemiştik sözlerinden…en az onun kadar mutlu olup …paylaşmıştık huzurunu…

Hastalığa yenik düşmemişti Görkem…Kemoterapiler remisyonla(iyileşme hali) …sonuçlanmış…Artık ilaç dahi kullanmasına gerek kalmamıştı…

Normal bir delikanlıydı o artık…
Geleceğe gülen gözlerle bakan…beyninin kuytulanına gizlenen geçmişi… o hatırlanmak istenmeyen sisli perdelerle kapatmış bir genç adam…

Ümit’e her bakışımda içimden bir şeyler kopar…. hep Görkem’i getirirdim aklıma….
Avunurdum….

Bir gece yapılan tetkiklerde kan değerleri düşük gelmişti Ümit’in…
Hemen kan bankasına ulaşıp nakil için gerekli gruba uygun kanı hazırlatmıştım bu yüzden…Ama bir sorunumuz vardı ki…Bir gün ilik nakli ve tam iyileşme ihtimaline karşın ona kanı ışınlanmadan nakletmemiz imkansızdı…
Hastanede kan ışınlama işlemi işçin gerekli cihaz bulunmadığından bu işlem için hasta yakınlarını en yakını en az on kilometre uzakta olan başka bir hastaneye sevk etmek gerekiyordu….saat gece 22:00 sularında hemen edilen telefona icabet etti Ümit’in babası…

Gece keskin bir soğukla karı barındırıyordu bağrında…
Hava herhangi bir zamandan daha soğuk…
Üzerindeki ince paltoyla tuttuğu evden yürümüştü hastaneye kadar babası….

-Peki şimdi ne yapacaksınız dedim?

-Bu saatte dolmuş bulunmaz ki doktor hanım diye cevap verdi tevekkülle…Yürüyeceğim…
Çocuğum için her şeyi göze aldım…Yürüyeceğim….

Kendimi doktor odasına nasıl attığımı bilmiyorum…Yüreğimde biriken gözyaşlarımı tutamaz olmuştum çünkü…

Biz …küçük burjuvalar….
İş ve aş kaygısı çekmeyen…
Karnı tok …sırtı pek insanlar…
Şükretmeyi unutanlar….

Sıcak evlerimizde…televizyonumuzu seyredip…çayımızı yudumlarken…
Düşünmezdik dışarıda aç yatanları….

Yabancı bir memleketin sokaklarında…elinde bir torba kanla…soğukta kilometrelerce yürümek zorunda olanları….
Düşünmezdik…

Belki de…düşünmek…rahatımızı kaçırmak.. istemezdik….

Ve o gururlu asil adam…
Maddi yardımı da kabul etmezdi…

Halayı çağırdım inatla yanıma…
-‘’Al’’… dedim…avucuna birkaç kuruş sıkıştırırken…
Biliyorum yetmez emeklerinize…yetemez…ama en azından kan daha çabuk yetişir taksiyle giderse…Hem de babası yürümek zorunda kalmaz…

Hala ağlamaya başladı benimle beraber…sarıldık….

-Ama babası asla kabul etmez ki bunu….dedi usulca…

-Olsun..dedim…Sen dene lütfen…onun bu kar havasında kilometrelerce yolu yürümesine gönlüm razı olmaz…

-Peki…Denerim…diye cevap verdi……

Gözlerindeki yaşları silerek…babadan taraf bakıp da gururunu incitmemeye çalmak adına gözlerini kaçırarak…başka bir hastanın yanına doğru yürüdü genç kadın..…

Düşünmekten kendini alamıyordu…

2006’ya üç kala….

Ümit-li miydi?

Yoksa…

Ümit-SİZ mi?

Eternalflame

***Nazım Hikmet/26 Eylül 1945

yaşam

29.12.2005 - 19:14

Yaşam

Sanırım görmediniz..
Şimdi şuradan geçti.....

Ö. Asaf

yaşamak

29.12.2005 - 19:14

Yaşamak istiyorum.
Yaşamayı bu soğumuş cehennemde...
Ölü bir dost gibi içim titreyerek düşünmek değil sade...
Yaşamayı yaşamak istiyorum...

Parça Parça/Can Yücel

sevda yı anlatabilirmisiniz

27.12.2005 - 15:05

kelimelerin kifayetsiz kalmayacağına inansam...başlamıştım anlatmaya....