Rabia Çetin Antoloji.com

hep varlığımı bir nedene bağlamak istedim, belki doğduğum günden beri böyleydi bu. ben varlığıma bir anlam verirsem mutlu olurum sandım. takdir edilen, parmakla gösterilen ya da başarılı olursam ben olurum diye düşündüm, çok küçük yaşlarımdan beri. ilkokulda dans kurları, şiirler, programlar.. sırf 'aferin rabia' yı duymak içindi tüm çabam. hatta bazen hırs olurdu gözümde bu, geceleri figürleri herkesten daha iyi yapmak için ekstra çalışırdım. öne geçmek, takdir edilmek için. tüm bunlara rağmen çoğu kez boşa giderdi çırpınışlarım. kimse görmezdi ya da görmek istemezdi. ama ben ilk defa varlığımın nedenini başarıya ya da takdire değilde beni tamamlayacak olan insana bağlamak istedim. seni düşündüm, özellikle senle beni. farklıyız, akla gelmeyecek, şaşılacak derecede zıttız. ama ben bu zıtlıkların hastasıyım. hatta büyüleyici bir huzuru getiriyor bana. eskiden hep aşkın insana heyecan veren, elini ayağını dolaştıran bi şey olduğunu sanırdım. taki sen çıktın karşıma. ben senle aşkın korkulacak, heyecandan geberilecek bir şey olmadığını anladım ilk kez. elim ayağıma dolaşmadan, kalbim yerinden çıkmadan, saçma sapan konuşmadan sadece yanında huzur bulduğumdun sen. garip ve geç kalınmış bir itiraf bu hatta bunun da üzerinden aylar geçecek belki ama ben yeni yeni anlıyorum. sana artık kızmıyorum hiçbir şey için, beklentiye de girmiyorum kendimce, sadece durup anın tadını çıkarıyorum. bazen sen görmeden seni izliyorum, senin bir zamanlar bana baktığın gibi bakıyorum sana. beni kendine aşık ettiğin bakışlar gibi işte. canımı sıkan tek şey var. o da sana en ihitiyacım olan anlarda seni bulamamam. böyle başımı omzuna koyup saatlerce ağlayabileceğim birinin varlığının aslında yok olması canımı sıkan. ama kızmıyorum sana da kendime de, kızmayacağım. sadece seni çok seviyorum o kadar.

aşkı bilmem inanmam da. ama bana gecenin bu vaktinde bunları yazdıran sihirli şey aşkı mı?

Etrafın çok kalabalıktır kesin. Sen de saf saf etrafa bakarsın, dur şurada lafa giriyim dersin, oradan biri çıkar bir bakmışsın sözcükler düğüm olmuş boğazına. Sonra içine içine konuşmaya başlarsın. Konuştukça ortaya çıkar acizliğin. Sorular sorar cevaplarsın, sanki içinde başka biri daha varmış gibi. Sonra aklına getirmemen gereken şeylere gelir konu. İçindeki ses saçmalama salak salak der. Keser sesini önüne bakarsın. Bu iç konuşma biraz delice evet.. ama en dürüst dost, en dertli dertleşmedir kendime konuşmalar..

Pencerenin önünde kahve kitap demeyi isterdi ama çalışmam gereken bi fecriati, serveti funun var:/