Çocukluğumun Elinde Tutuyorum

Ne garip;
İnsanın ağır ağır kendi içinde eskimesi
Resimlere bakınca fark ettim eskidiğimi
Ne garip;
Kırklı yaşlarda bir ilkokul sırasında seni tanımak
Eskiden yalnız kendimi düşünürdüm
Nerde tanıdım seni?
Şimdi yalnız seni düşünüyorum!
Sanırsın kader yazgısı
Oysa kadere değil sana inanmıştım
Baraj suyun altında kalan çocukluğuna ağlamıştım
Çok seviyorum dediğin çiçeğin resmini çizip
başucuma asmıştım!
Biliyor musun?
O resmi hala saklıyorum, odamın en güzel yerinde!
Bu kentin üstüne ağırlık çöküyor, akşam olunca
Üşüyorum, içimdeki sen olmayınca
Dedemin kemik saplı usturası gibi,
soğuk her yerimi kesiyor.
Biliyor musun?
Bu şehrin geceleri, kuşları da ürkütüyor
Acılardan arınmış bir hikaye yazmak istiyorum
Nafile, ne yapsam olmuyor
İçimde sakladığım acılarım beynimi tırmalıyor
Düşünüyorum da, ne çok hüzün biriktirmişim bu şehirde.
Biliyor musun?
Düşümde çocukluğumun elinde tutuyorum
Hep öyle masum öyle yalın çocuk oluyorum!
Çocukluğumla söyleşirim, ağlaşırım,
sonra çocukluğumu yüreğime sararım,
gözlerinde öperim
Başka da kimse kalmadı bu kan kokulu coğrafyada
Sesime miras kalan öfkemden başka.
Kim bilir düşünde bile görmüyorsun tanıştığımız o günü
Merak ediyorum;
Başka şeyler öğrendin mi?
Kavga etmenin dişin da
Ah inceldiği yerde kopsa o bencil gurur
Biliyor musun?
Bir deprem uğultusunda çığlığın, hala kulağımda.
Ve çocukluk düşümü kaybediyorum.

16 Mart 2021
Hüseyin Taşdemir