Uslan Be Yürek Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Bir kitapta okumuştum...
Herkes gidermiş.
Gitmeyen tek varlık...
Anneymiş.

O halde neden
Kanıyorsun yüreğim?!
Kim dedi sana sev diye?
Kim dedi değer ver?

Kaldın mı bak... yine bir başına.
Hani umutlarını, hayallerini bağladığın o adam?
Nerede?!
Söyle bana, nerede?!

Hani sensiz nefes alamazdı?
Sor bakalım şimdi...
Kimle nefes nefese?

Aptal!
Aptal, aptalsın sen yüreğim!
Sevme dedim sana,
Sevme!

Ve işte...
Yine aynı terane:
Sen sevdin... O gitti.

Hani gitmezdi?
Hani terk etmezdi seni?
Bir damla gözyaşına kıyamazdı ya...
Hah!
Hahahay...
Sinirlerin bozuldu değil mi?
Kırıldın mı biraz daha?

Hiç acımıyor musun kendine?!
Hiç kanamıyor mu vicdanın?
Bak...
El oldu işte.
Bir yabancı şimdi...

Dur!
Yumruklama duvarları!
Yolma saçlarını!
Ellerinin, saçlarının suçu ne?

Hadi!
Yuvarla şimdi ardı ardına kadehleri...
Söv!
Gelmişine, geçmişine...
Ama yetmiyor değil mi?
Geçmiyor...
Bitmiyor...
Bit-miyooooor!

Diyemedi değil mi?
"Ben oynadım senle..."
"Bir elma şekeriydin."
"Şekerin bitti, çöpe attım."
Diyemedi...
Çünkü o bile korktu senin gözyaşından!

Ama sen hâlâ oradasın.
Salaksın sen kızım(oglum)!
Seven gider mi ya?
Gitti...
Unut sen de.

Şimdi uyu...
Mışıl mışıl.
Tak o en güzel gülüşünü.
Geç aynanın karşısına...
Ve haykır:

> "O kaybetti!
O KAYBETTİ!"

Çünkü büyümenin altın kuralıdır:
Gideni uğurlayıp,
Gelene yer açmak.

BÜYÜ BE YÜREĞİM.
BÜYÜ ARTIK, BÜYÜ!

İzin ver...
Elma şekeri de sapı da onda kalsın.
Sen kendi değerini bil.

Unutma...

> Altının değerinden sarraf anlar.
Ne işin var kuyumcularla?

Ne işin var yüreğim?
Uslan artık... uslan.
Boyundan büyük denizlerde
Çekme kürek!

Uslan...
Uslan be yürek uslan..!
18.07.2025 11:20