Unutulmadılar Şiiri - Kasım Kobakçı

Eski çiftçilikte, yetmiş öncesi devirde,
Ekin biçip bağlanır, toprağa istiflenir.
Üst üste konan, otuz dokuz demete,
Dokurcun derlerdi, adı dokumadan.
Buğday sapı, taş dövenle ayrılan saman,
Öküz, manda, at arabasıyla taşınırdı.
*
Tabana dik, tahta kanatlar üstünde,
Sırıklara geçen, paralel parmaklı tahtaya.
Türk köylüsü buna, angıç adını verdi,
Güçlü olursa öküz, yüksek olur angıç,
Çok dokurcun taşınırdı arabayla,
Harmandaki samanlık, hep dolar ekinle.
*
Şimdiki ana baba, dede nineler,
Çocukken tarlada, bağda çalıştılar.
Yere düşen ekmeği, öpüp başlarına koydular,
Peşkir çevresine, besmeleyle oturdular.
En büyük başlamadan, sallanmaz kaşık,
Domatesi parmakla, kuru soğanı yumrukla.
*
Doğrardı ana, kavun, karpuzu çakıyla,
Pişerdi buğday ekmeği, sıcak ev fırınında,
Ayırır, üleştirir elle, birkaç parçaya,
Tasa dolmuş ayran, ekmek doğranır içine,
İçilirdi hep beraber, tahta kaşıkla.
*
Mahalle çeşmesinden, çok yalaklı pınardan,
Su taşınırdı, bakraçla, testiyle.
Toprak ocakta, meşe odunuyla ısınır,
Gaz lambası ışığıyla, aydınlanır oda.
Gitmez ıssız yere, geceleri çocuklar,
Anlatılırdı, yırtıcı angut masalları.
*
O siyah beyaz günlerdeki angıçlar,
Sığır boyunduruğu, döven, orak gibi,
Kosalar, yabalar, karasaban, ibrikler,
Toprak testi, çömlek, susaklar,
Lambalı radyo, arabasıyla öküzler,
Oldular hepsi müzelik ama unutulmadılar.