Her sabah el ele tutardık, korkutamazdı şehir
Köşe başlarında biz vardık, ayak seslerimiz bir
Ne yarın korkusu duyardık, ne de dünden ürperir
Mutlu kahkahalarımızla yarınlara koşardık.
Gülen hayallerimiz vardı, bulutlardan el sallar
En güzel sözleri söylerdi, üzülmezdi dudaklar
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta