Unutma Beni Şiiri - Ayhan Yaymaz

Unutma beni,
Bir gün en sakin uykundan uyandığında,
Pencerenin önünde duran solgun çiçeğe bakarken,
Rüzgârın taşıdığı bir eski şarkıda,
Unutma beni.

Bir adım attığında sokaklara,
Tanımadığın yüzlerin içinde kaybolurken,
Kimsenin anlamadığı bir hüznün içinde üşürken,
Adımı sessizce fısılda içinden,
Unutma beni.

Bir mevsim daha geçecek aramızdan,
Zaman ellerimi tuttuğun yerden koparacak,
Ama ben hep orada kalacağım,
Gidişinin bıraktığı boşlukta,
Dudaklarının titrediği o son bakışta.

Unutma beni,
Çünkü ben unutulmak için sevmedim seni.
Çünkü ben yitip gitmek için yaşamadım bu aşkı.
Ben kalmak için sevdim,
Derininde, acında, gözyaşında,
Ve unutmaman için yazıyorum şimdi sana.

Unutma beni…
Ben seni unutamadım.
Unutma beni,
Ellerim ellerinden düştüğünde,
Adımı anmaktan korksan da içinde,
Bir vedanın sessiz çığlığına döndüğümde,
Unutma beni.

Geceler uykusuz bıraktığında seni,
Yastığına sığmayan bir sızı gibi çöktüğümde omzuna,
Bir şehrin en ıssız sokağında,
Adımlarını geçmişime sürükleyen rüzgârda,
Unutma beni.

Zaman unutturur sanma,
Bazı yaralar küllenmez,
Bazı eksiklikler tamamlanmaz,
Bazı gözyaşları silinse de dinmez.
Ben o eksiklik gibi kalırım sende,
Tamamlanmaz bir yalnızlık gibi,
Unutma beni.

Bir gün bir şairin dizelerinde bulursan beni,
Ölmeden önce okunmuş bir dua gibi,
İçine işleyen, sol yanını acıtan,
Sessizce okşayan geçmişi…
İşte o zaman anla,
Ben hiçbir zaman gitmedim senden,
Ve sen…
Beni hiç unutmadın aslında.