Ünal Kar Şiirleri - Şair Ünal Kar

Ne diyebilirim ki

Mutluyum sadece mutlu
Yaşamanın anlam kazandığı
Tüm duyguları tuttum yakaladım
Özveride sınırsızlığı

Tuğra gözlü can parem, duysan artık sesimi
Şu gönlüm yangınlarda, sinemi iflah etmez.
Yutkunurken hicranı, gün kesti nefesimi
Ayrılık sarmaş dolaş, iki yakamdan gitmez.

Özlemler kırk yamalı, her delikten can damlar

deriz ya hemen her gün
kızdığımızda birilerine
tükendiğinde umutlarımız
biz adam olmayız
biz adam olmayız
neden peki

Bir sonbahar türküsü
Söğüt ağacının dilinde
Eğilirken can pare, rüzgâr ile aheste
Kımıldıyor yapraklar
Sevda kokan her seste

Hatırın yerini almışsa para,
Vefayı düşünüp kendini yorma.
Sarmışsa bencillik denilen yara
Aldanıp haline varını sorma.

Ekilen tohumlar birden solarsa,

Gözlerin konuştuğu yerde dilin lal oluyorsa
Dilin konuştuğu yerde gözlerin susabilmeli

Duyguların derinlerde bir yerde haykırıyorsa
Ne göz lal olmalı ne dil, yüreğin uçabilmeli

Bir köyde çiftçi emmim
Kuvvetli bir toprağa
Cılız bir fidan dikmiş
Bakım ve toprak güzel
Gün geçtikçe serpilmiş
Ne verildiyse kendine

Geçidi olmayan dağlar aşılmaz
Goncası açmayan güle bakılmaz
Sevgisiz ocakta ateş yakılmaz
Muhabbet yürekte dostla birlikte

Vefanın düştüğü çöller yeşerir

Sızıp da köşede geçtim kendimden
İçtiğim mey değil sendin sevdiğim
Erinçle dolunca taştım bendimden
Lal olan sen değil bendin sevdiğim

Yolunu beklerken artar hasretim

Kalemim zifirin pusuna inat
Geceye düştü
Bilinmezler sonsuzluğunda
Sevdam heceye düştü
Umuda açılan pencere
Tan ağarmasında