Umutlar Tükenirken Şiiri - Poyraz Can

Gölgeyle konuşur oldum artık ben,
İnsan yüzlerinde yalan izleri.
Ne bir dua kaldı, ne de bir neden,
İçimde çürürken eski benliğim.

Ay bile saklandı bu gece benden,
Soğuk duvarlarla sarıldım yine.
Zaman; paslı bir zincir bileğimde,
Her saniye biraz daha eksilme.

Ruhum karanlıkta yankı olurken,
Yalnızlık bir tanrı gibi dikilir.
Gözbebeklerimde sönmüş bir yangın,
Adımı unutur, bedenim silinir.

Düşlerim mezarlık… her taş bir pişman,
Karanlık büyürken içimde sessiz.
Artık umut değil, kâbus beslerim,
Hayat, bir ceza; bense umutsuz bir mahkûm

Kelimeler boğulmuş kendi sesinde,
Yazdıkça silinir kara defterim.
İçimde büyüyen boşluk tarifsiz,
Sanki hiç var olmamış gibiyim.

Toprağın altında uyur düşlerim,
Bir tabut gibi sarar geceleri.
Gözkapaklarımda ağıtlar çürür,
Her uykumda biraz daha ölürüm.

Ruhumdan sürgün yedim, fark etmedim,
Benliğim bir batak , çırpınsam daha çok batacak.
Aynalar kaçıyor artık yüzümden,
Kendi suretimle bile düşmanım.

Zaman tükendi, kalan bir hiçliktir,
Ne geçmiş kurtarır ne gelecek.
Yalnızlık, iliklerime kazınmış,
Artık; gece bile beni unutur.
Varmıyım ? Yokmuyum ?