Umudu İstiyorum Şiiri - Handan Koca

Odamı aydınlatan lambanın feri çoktan sönmüş. Sensizlikte tıkanıp kalan ışıklar daha fazla aydınlatamıyorlar yüreğimi. Nereye baksam karanlık. Nereye baksam yokluğunu görüyorum. Fakat gece bir türlü beni sensizliğe ikna edemiyor. Uyuyamıyorum. Parmaklarım yokluğunu yazmaktan öylesine yorulmuş ki kendi uzuvlarıma bile kendi emirlerimi dinletemez oldum. Onlar bile sensizlikten bitkin ve çaresiz. Onlara yazmaları için bir güç, bir umut gerek. Ben umudumu istiyorum.

Kalem bile çoktan satırları tüketmiş. Yokluğunu yazmamakta direniyor nedense. Sevgine susamış masamda bağırmak için beklese de yüreğimin artık çığlık atacak sesi kalmamış. Yüreğime bir ses, kalemime mürekkep gerek. Ben seni sevdiğim yankılarımı istiyorum.

Sevgin öyle bir hal aldı ki artık canımı yakıyor. Dudaklarım ne zaman o yok dese kanıyor. Belki susuzluktan belki sensizlikten olacak çatlamış çirkin görünüyorlar.
Sanki yüreğim kendi bileklerini kesen bir cellât ve son duası sen. Bana bir dilek gerek.
Ben dualarımın kabulünü istiyorum.

Artık yokluğundan da herkese seni anlatmaktan da bıktım. Zaten sevmiyordum demekten ve seni kendime inkâr etmekten bıktım. Oysa en güzel kendini kandırabiliyormuş insan. Taki bir güne kadar. Taki dermanlarının bitip yeter dediğin anlar gelene kadar. Şimdi sevgili bize bizi kavuşturacak bir yol. Bizi yakacak bir aşk gerek. Ben aşkımı istiyorum.