Ulvi Koçu Şiirleri - Şair Ulvi Koçu

biliyorum bir uçurtmayım ben
tam ortamda birleşen sekiz tahta
bunları saran bir naylon
ve metrelerce uzunlukta ip
biliyorum bir uçurtmayım ben
topu topu bunlardan ibaret...

kız çocuklarını okula göndermeyen, desteklemeyen; erkek çocuklarından, kardeşlerinden aşağıda gören anneler, babalar, abiler; dilerseniz altmış gün oruç tutun, on vakit namaz kılın, üç kez hacca gidin, malınızın yarısını zekât verin, bin bir kez tövbe edin...

o kız çocuklarının âhı ömrünüz boyunca yakanızdan düşmesin! "

dünyanın tüm harfleri ve alfabeleri bir araya gelse de, anlaşılmaz dilsiz söylenceler. sadece fiile dökülenlere yargı biçen mahkemelerdir suçlu olan, bir de nedenleri sorgulamayan düşünceler... oysa hiçbir sonuç nedensiz değildir. Heidi, dağ başlarında küsüp ağlıyorsa, hiç görmediği ailesi içindir. Koçero eşkıyalık yapmışsa, zulme isyanıdır. Ölüyorsa -tüy çıkmamış yüzlerinde- gencecik ana kuzuları, kalplerinin kıyamadığındandır dünyanın adaletsizliğine. Ve gidiyorsa sevda şehirlerinin misafirleri, susup diyemediğindendir kapanmaz acıları, bitmek bilmeyen derin sancıları…”

sömürgeci ve mandacı bir hayatla hesaplaşırken,
zulmün, her köşebaşını işgal ettiğini,
çıplak gözlerle görüyordum...
uğruna dövüştüklerim gülümsüyordu;
sokakların başında
yeşermiş ağaçların arasında bir güneş vardı,

ölmeliydik ta en başından
ilk savaştan, ilk yenilgiden hemen sonra
atılmalıydık o uçurumlara
ilk yıkımda, ilk yarada
varsın ağlaşsaydı mağrur turnalar
varsın gitseydi yitik sevdalar

Kars İstanbul otobüsü...
Karla kaplı bir gece yarısı ve uykuya dalmak için koşuşan yolcular…

Beş numaradayım, cam kenarında. Gözlerim ağrıyan boynuma ve belime rağmen kapanmak üzere… Ağır bir nefes kokusu, öksürükler, horlamalar, esnemeler…

Geceyi bölen bir fren sesiyle irkiliyoruz. Kimisi habersiz düş deryasında, bunu da biliyoruz.

ve uçurumlaştı dünya
kanat çırpan her canlı
düşüp gitti
yoksula zindan oldu, ülkeler
oy özlem;
yurda,anaya, yare...

özlemek, bir dağın karlarını özlemesidir. göç eden kuşların dönüşlerini beklemesidir. özlemek 21. yüzyıl da tarih öncesini düşlemektir. leyla'ya bir mecnun yaratmak, siyabend'e bir xece öyküsü anlatmaktır.

özlemek, hücrenin ardında kalmış bir ağacı gözyaşlarıyla beslemektir. kabuklaşmış yaraları bir böceğe cömertçe sunmaktır. özlemek, insaniliğin ötesinde peygambersiz kutsal bir kitaptır. mehmed uzun romanlarıdır. mohsen namjo'odur. şiirin sözcüklerine adanmış harflerdir. kimisinde elif ba kimisinde a,b,c dir. mezapotamya'nın kalbinde haykıran şiwandır. özlemek homeros'un vicdanına mahkum ilyada ve odisse destanıdır.

özlemek ne bir tarihtir, ne tek başına tarihi bir olay. bir askeriye koğuşunda saçı sakalı traşlı bir adamın delice hasretinin kanıtsız ve imzasız, sorgusuz ve budala resmidir.

güzel kağıt!
canım kağıt!
annem gibi severim seni
yokluğumu sayıyorum bu gece
şahidimsin bilirim
ne güzel dostsun öyle

yangın ertesi
gün dönencesi
çocuk sesleri
uyandırır
haylaz serçeleri
güzün rengi