Ülkemin İnsanları Şiiri - Mehmet Bor

Umutları vardı.
Ülkemin insanlarının
Günlerin geçtiği gibi
umutlarda tükenmiş.
Her geçen gün,
bir önceki günü aratıyordu.

Sıkıntı içerisinde
ekmek kavgası veriyor
Etik kuralların çiğnenmesi
kahrediyordu.
Gülmek artık taşınmış hayale
çaresizlik içerisinde
kendini sorguluyordu
ülkemin insanları.

Sığınacak, derdini anlatacak
onunla gülecek, neşelenecek bir dost
uzanacak bir el arıyordu.

Bu ruh haliyle koştu sandığa
ülkemin insanları.
İnanmıştı birilerine
bu sefer düzelir umudu
istikametini değiştirmişti
ülkemin insanlarının.

Haklıydılar.....
Kızmışlardı birilerine
Değişmeliydi birşeyler
Düşünülen olmalıydı kendisi.
Başarmıştı sonunda
al aşağı etmişti
kendisine zulüm edenleri.

Huzurlu, mutluydu
ülkemin insanları.
Geleceğe dönmüştü yüzünü
Heyecanlı bir bekleyişe koyuldu...
Geçen sürelerce bekledi
Ha bugün, ha yarın
Düşünülen yine değildi kendisi

Anlamıştı....
Dağ fare doğurmuş
gözyaşları tekrar başlamıştı
ülkemin insanlarının.