Beşik sorar “nereden”, tabut “nereye” diye
Doğum bir mükâfatsa, ölüm ise hediye
Doğunca biz ağlarız, sevenlerimiz güler
Ölünce ağlayanlara, güle bilmektir hüner.
1990
Tanıştığımızda adım da, tadım da yalandı.
Ve yaşadığım bu şehir, işim, medeni halim.
Aşk masalı, vaatlerim, okulum hepsi yalan.
Sevgim bile yalan dolandı, tutuğun o elim
Onca yalanlarım ki, senin yüreğini çalan
Kapattım defterini açmamak için,
Tutamadım sözümü bilmem ki niçin?
Ateşsiz yandı içim, bir başka biçim
Telefondaki o ses, öldü diyordu.
Dağı “del” dedin, ben delmedim mi?
Her gün ömrümüzü kemirir, siyah beyaz iki fare
Felekten gün çaldığını sanan, aciz nefsim avare.
Biçare, “Karadeniz de gemilerin mi battı” dersin
Veya “ey Mecnun gönlünü Leyla mı kaptı” dersin.
Sonra bir sala duyulur, vakit-i ezanı arkasından
Ürperirsin iki farenin, ömrünü kemirdiği rızkından
Özledim yedi tepeli, yedi renkli şehrimi,
Özledim İstanbul'u ve hemşehriler mi.
Akşam mehtabı, ışık cümbüşü incisini,
Varoşlar mahallesi, köprü altı tinercisini.
Özledim Beykoz, Göztepe, Laleli'sini,
Zengin, fakir cami avlusunda dilencisini.
Ne kadar eğildiğimi göreceksen, eğilmelisin.
Yüce başlar, Allah’ın huzurunda eğilir beyim.
Gururla onur başkadır, Müslüman onurludur.
Hasmının karşısında, gururlu değil onurlu dur.
Horozu çok olan köyün, sabahı geç olurmuş
Horoz “ötmezse, sabahı olmaz” sanırmış.
Düşmanın varsa her daim, karşında dır
Yıllar gelir geçer, korku aynı yaşındadır
Geleceği beklemem, geldiğinde bulur.
Gün gelir kin geçer, ama acı aynı durur.
Ne devenin dişine, ne Allah’ın işine karış.
Ne cahilin diliyle, ne cimrinin eliyle yarış.
El ele yapışırsak, kollarımız uzanır.
Silah tutan eller değil, kalem kazanır.
Demirden nalda yapılır, kafeste örülür.
Kronik muhalefetin, akıl gözü kördür.
Dili âlim, yüreği zalimlerden korkarım
Bilenlere köle, sevenlerre hizmetkârım.
Halk uykudayken, Hakka ibadet
Hakkı sevmektir, halkı hak etmek
Sevilmek güçtür, sevmek cesaret
Kırdığın yerden, kırarlar seni.
Düşman alkışlar, yaptığın işi,
Beşeri ihtiras, bedenimi saran korku
Ben üç çocuklu adam, hala çocuk ruhlu
Kaderdir bu, yolumuzda yıkılmakta var.
Yıkanın emriyle kalkar, koşar yolcular.
Dinde kin yoktur, “kinim dinimdir” deme.
Kin dinsize revadır, en aşağı kademe.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!