Uğultulu vadiler Şiiri - Kadir Karakulak ...

Sazın tellerine kondum,gönül kafesinde.
Çalarken kanadımı kırdım,her seferinde.
Öttüm sabahlara kadar,kuşların sesinde.
Yaban ellerinde hasretle,göçtü bu gönül.

Susadım geçerken dereler coşkusunda.
Estim,uğultulu vadilerin son korkusunda.
Feryadım yağdı sözde,acılar sofrasında.
Sözün tellerinde hasretle,soldu bu gönül.

Bahar rüzgarlarıyla,sabahlarda uyandım.
Yorgun gözlerimden,sancılarımı kaldırdım.
Peşimden ayrılmayan,gölgemde ağladım.
Esen rüzgarda sallanırken,sustu bu gönül.

Ellerimle topladım,hasretinle açan laleleri,
Yoldum ağlayan gözlerinden,tüm çiçekleri.
Kuruyan dallarıma astım,ıslanmış sevgileri.
Güneşte kavrulan gölgede,yandı bu gönül.