Uçurumdan Yaşama Şiiri - Nurcan Bingöl

Bazen uçurumdur hayat, ayağından kayar gider
O an hayatın film şeridi gibi gözünün önünden akar gider
Güzel anılar; acı, tatlı unutulmaz anlar
Küskünlükler o an da çığlık çığlığadır
İsyanlar bastırılmaz üstüne gitmek istersin
Savaşırsın kendinle yüzleşirsin hatalarınla belki, haykırırsın! ! !
Kusarsın nefretlerini…
Anlaşılmamak içini acıtmıştır en çok
Yaptığın iyilikler neden anlaşılmamıştır
hep susan susturulan olunur iyi niyette...
Bunlar büyür içinde sorarsın hesabını hatamıydı iyimser olmak
Zorda olanın elinden tutmak, onunla ağlamak derdini azaltmak
Mutlulukları çoğaltmak yalnış mıydı…?
En büyük isyan o anda patlar bir volkan gibi; neden dersin
Neden benim acımda canım yanınca,
dost arayışımda yalnızlığımla kaldım dersin.
Herkesi ben gibi görüp sevmek miydi hatam...?
İçimde can çekiyor şimdi iyi huylu melek
Göm diyor geçmişi unut işte yalan her şey
Nefretim büyüyor acılara alışmak kanatsada yüreğimi
Kabukları kaldırabilmeliyim uçurumdan atlamadan
Yüzleşmeliyim benliğimle
Affedemiyorum kendimi suçlusu benim
ben beni üzmelerine izin verendim
Bıçakladım yüreğimi, giden kaybedendir sözü şimşek gibi çaktı beynimde
Bu benim sözümdü işte...
Uçurumdan atlayan dönemezdi
Hatalardan dönülebilirdi ama;
Zor olanı şeçmekti yaşamak kolay olandı şavaşmamak
Kaybetmek zayıflığımdı, zayıf değildim hıçkırıklar boğazımda düğümlendiysede hırslandım, yılmadım...
Yüzümde tebessümüm vardı hala hayata dair
Son değildi bu başlangıçtı temiz bir sayfa açmalıydım
Acılar, sırtımdan vurulmalar, nankörlüklere göz yummadan
içimde biriktirmeler bitecekti
Bir uyanıştı benim için ayağımın altındaki kayan toprak
Kolay olamazdı bu kadar vazgeçmek
Bendim vazgeçemediğim
Her şeyden geçmiştim oysa o an...
Kıyamadığım doyamadığım bendim, nefes aldığım hayattı
Yaşamayı haram edenler acıtmamalıydı içimi, kanatmıştım yaralarımı
Onların açtığı yaraları ben deşmiştim izin vermedim kurcalamalarına, oyuncak etmelerine ellerinde sağa sola savurup yüreğimi duygusuzca sapladıkları bıçak yaralarını ben tedavi edebilirdim ancak, dokundurmamalıydım artık yüreğime …
Başardım! ! ! boşalttım içimde ki birikmiş susmaları çığlık çığlığa haykırdım
Dağlar inledi kendi sesim beni kendime getirdi belki
Hala içim konuşabiliyordu demek ki bir ümit vardı
Her şey bir başlangıçtı dönüşüm içimde ki kendimeydi
Artık kimse beni üzemeyecekti
Yüreğime dokunamayacaktı ben gibi yakmayacaktı
En iyi ben biliyordum akıttığım zehirle yeniden doğuşumu…
Hayat! doğuşumu kutlayacağım şimdi uçurum kenarında,
doğaya aşkım vardı artık
Çiçeğe, böceğe, denize, martıya Allahın yarattığı tüm güzelliklereydi aşkım...
Suskunluğum bitmişti artık hayatın kendisiyle yüzleşmek
bir rüzgar gibi tokatlamıştı yüzümü
Kendime gelmiştim kendim oldum olgunluğumda
artık ben benim için yaşamaya karar verdim ki
bu kendim için yaptığım en iyi şeydi…
Gülüyorum artık acılara, anlık olan mutlulukları çoğaltıyorum
Büyüttüğüm acıları da anlık yaşamayı öğrendim
Gözyaşlarım mutluluğa, bir şarkı sözüne bir çift aşığı izleyişimde ki zevke...
Hüzne yer yok kısıtladım acıları coştum, ben yeniden doğdum
kendime söz geçirdim
Kimseye esir değildim artık
Benim isteklerim zevklerim vardı, yalnız kalmayı ne çok özlemişim kendimden kaçmamayı
Huzurla sessizliğimde içimde ki benle barışmayalı yıllar olmuş…
Bencillikse bu bencilim artık kendim için yaşamayı seçtim
Her nefes daha anlamlıydı
Neydi beni şaşırtan bu değişimde beni gülümseten
Artık HAYIR diyebiliyordum istemezsem
Kırmak değildi bu, kendimi susturmamaktı
Merhaba Dünya Ben yeniden doğdum tıpkı ilk doğuşum gibi
çığlık çığlığa ağlamalarla gözlerimi açtığım dünya da
hep güzellikleri görmeye, duymaya pozitif yaşamaya geldim
Sevişim dönüşüm tebessümüme …!