Öyle bir an gelir ki insan boşlukla baş başa kalır. ne hissettiğinin ne düşündüğünün farkında bile değildir
bütün uzuvlarını uyuşmuş hisseder
hiçbir şey ona ait değilmiş gibi hiçbir şeye ait değilmiş gibi.
Dünyaya ve kadere hem kırgındır hem de kızgın. beyninde düşünceler hüküm ederken onlara "sus!" bile diyemez.
gecenin ağırlığı da üstüne çöker,
yol bulmaya çalışırken uçurum kenarına gelir
artık onun için orası sondur ama bilmez ki insan her son bir başlangıçtır.
I
Hüznüm; süngülü yalnızlıklara itilmiş bir Dersim gecesi,
açlığım; bir deri bir kemik,
sabrım; altı aylık unutulmuşluğuyla bir Bahçesaray'lı
ve korkum; yollarına sinmiş bir çakal
ya gidenler evin yolunu bir daha bulamazsa Anerka!
Devamını Oku
Hüznüm; süngülü yalnızlıklara itilmiş bir Dersim gecesi,
açlığım; bir deri bir kemik,
sabrım; altı aylık unutulmuşluğuyla bir Bahçesaray'lı
ve korkum; yollarına sinmiş bir çakal
ya gidenler evin yolunu bir daha bulamazsa Anerka!
Tebrikler guzeldi.anlatim.
O yüzdendir adımlarımızın ürkekliği...
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta