Ucun Kıyın Şiiri - Seyfi Karaca

Bürüt..
Elenip savrulmamış yığıntılardan nodalık
Değil ay ve bulut
Yer yerinden oynasa
Her yağmur damlası kendi başına yükünü çeken yalnız
Sürüklenmiş bir ırmağın
Önüne kattığı hınca hıncın ayıklanmamış çeri çöpüyle
Kudurmuş bir denizi daha çiğ süt halinde faka bastırıp
İşin aslına samimiyeti yoksa
Emayelenmiş bir inciyi insan
Fikrini şaşarcasına kendinden aşırı dışarı çıkar
Ve elmas elmas hamlarda susarsa
Öyle yalnızdır goncalarından beden saran gül
Değil bülbül..
Gece gündüzün divanına onikilere vurulmuş gibi olsa
Sönük kalır sevinci ay da doğsa gecesine güneşsiz
Bu kadar şarampol değildi oysa ki...hepi topu
İnsandan insana biradımlık bir yol..
İçindeki tanrıyı hep
Büyük büyük
Menzili katedilmesiz özlemlerle
Karanlığın köründe ışığı susar gibi
Kücük bir bebek kundağı boyuydu
Büyütüldükce büyütülen
Ve bir defne dalı kırığınca hava su ve orman
Ya sarmaşıklar dalında, ya tatlı dilinde çocuğun
Ya kadife çiçeklilerin tam orta göbeğinde
Sarıda, alda,
Ne bileyim ben...kimin arzettiği nedeyse onda
Arşı alayı arayışlara çıktığı
O kadar yavan..o denli senli ve benli
Öyle topraktı uzak sandığı
Ayağının dibi insansa aynanın içindeki ahbabı
...Yaşadığına pişman olmaksızın saf...içten
Musanın, İsanın, Muhammedin
Adı bize tanıdık tanımadık başkaların
Daha daha başkaların
O denli yalın...öylesine net...
İncinmek istemiyorsan
İncitmeyeceksin lafı kadarına net...
Avazı perdelerden ucun kıyın seslerle
Aha diyorum ki bende açıkca ve net..
Ölmeden hayatını sevmelere aç ve susuz
İnsan...
Yaşar bedende can
Çürütmemeli

Seyfi Karaca.........Ekim / 10