Ücra bir köy yoluyum artık kışa tutsak dörtbir yanım kar altında umutlarım güneşi beklemeliyim sevgiliyi bekler gibi, sonra sıyrılmalıyım efkarımdan yaz yağmurlarıyla karışık gözyaşlarımı dökerken yetim çocuklarım gezinmeli çıplak ayaklarıyla üzerimde, tekrar yeşermeli umut utangaç aşıklar töre korkusundan uzak el ele koşturmalı bağrımda, ecelsiz ölmesin diye hamile kadınlar, yollara düşmesin diye kış ortasında kağnı'lar cemre üstüne cemre düşmeli, ağlamasın, ağıtlar yakmasın diye artık göz pınarları kuruyan garip analar.
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta