Uçar Uçar Coşarım Şiiri - Kasım Kobakçı

Bir haldir sessizlik,
Çok hali olsa da gürültünün,
Ne sessiz kal, ne de gürültüde dur biraz,
Böyle yaparsa insan, kendini yorar,
Yorulduğunu bilse,
Sıkı sarılır huzuruna,
Bilmez,
Yapar ama başaramaz.
Hep koşar durur ve tökezler,
Sessizlik yaratır, gürültü taslar.
*
Sessizliğini bilse düşünmeden,
Gürültüye boğulur,
Hayata karşı, ses hakkı olur,
Değil korkaklık hakkı,
Dünyaya cesaret gelir.
*
Ben ne sessizim, ne de gürültücü,
Sessiz gider, gürültülü dönerim,
Hayallerim kadar yaşarım,
Duygu sessizliğin ilacı, sessiz gider, gürültülü dönmek ister,
Gürültücü, daha gürültülü dönmek ister.
*
Deryalara sığmam taşarım,
Gürültücüyüm.
*
Bir eylemdir uçmak,
Çok eylemsiz olsa da durmak,
Ne dur, ne de uç, kıpırda biraz,
Kendini incitir, böyle insan,
Bilse incindiğini,
Sıkı tutunur yoluna,
Bilmez,
Düşer ama düşündürmez.
Hep kalkar düşer ve seker,
Uçmayı yaratır, durmayı tasarlar.
*
Bilse uçmasını, konmasa yere,
Sıkıntı verir durmakla,
Hayata karşı, var olma hakkı olur,
Tükenme hakkı değil,
Dünyaya özgürlük gelir.
*
Ben ne uçar ne de dururum,
Uçarak gider, durarak dönerim,
Eylemlerim kadar yaşarım,
Cesaret uçmanın yakıtı, uçarak gider, durarak dönmek isterim,
Duran da, daha durağana dönmek ister.
*
Boşluklara sığmam taşarım,
Uçar uçar coşarım.