Bu kez sancılı bekleyiş bana düşüyor kapı ardında... Hem de en acılı bekleyiş, ölümü bekleyiş...Biricik anneciğimin sonsuzluğa uğurlanışını bekleyiş...Hem de babam tarafından...Hangisi için daha çok üzüleceğimi, kahrolacağımı bilemiyorum...Yüreğimin sevgi mozaiği parça parça canıma batıyor...
Dışarıda lapa lapa yağan kar yüreğimdeki kor alev yangını söndürmeye yetmiyor...Benliğimden taşan gözyaşlarım ruhumu arıtmaya yetmiyor...Kanyaşlarım gözyaşlarımla bir olup kavuruyor yüreğimi...Sözlerim susuyor, sözcüklerim yetersiz kalıyor...Tıkanıyorum...Hiç böylesine tıkanmamıştım...Hiç böylesine yanmamıştım...Kanamamıştım...
Dünden bugüne getirdiklerim, beni var eden, beni ben eden herşeyle yüzleşiyorum peşisıra...Hayata dair olumlu olumsuz tüm yaşanmışlıklarımı, iyi kötü her yaptığımı, doğru yanlış tüm kararlarımı, günah sevap tüm hissettiklerimi sorguluyorum teker teker...Annem gibi...Annemin bana öğrettiği ve hep öğütlediği gibi...Garip...Böyle bir anda bile onun verdiği dersleri çalışıyorum bu hayat okulunda...
Belki de kendimi temize çekip karşına öyle çıkmak istiyorum anneciğim...Sonsuzluğa yol alışının ardından beyaz çarşaflara yadigar bırakacağın cansız bedeninde yine sevgiyle parlayacak nur yüzüne tüm çocuksu sevaplarımla gelmek istiyorum...İlk günkü gibi...Beni kucağına aldığın ilk gün gibi...
bir değeri, bir üstünlüğü olsun
Çılgın bir aşkın tarihi
yolculukların günlüğü olsun
ama kavgalarda geçsin ömür
