Tutku Sarmış Ruhunu Şiiri - Kasım Kobakçı

Oğlum şans oyunlarından, boş heveslerden vazgeçmez.
Islanmadan, denizi aşmaya kalkar.
Gözetmez vaktini, namazı abdesti.
Daha fazla dayanamam, zorlukların ağırlığına.
İmkânlar hazırsa, durduğu yerde durmaz.
Yanılmamak için, seçtim pahalıyı.
Güneşe çamur sıvanmaz.
*
Oğlum şans oyunlarından, boş heveslerden vazgeçmez.
Önlük takmadan, çırak yetişmeden, olur usta.
Zamanı boşa geçiriyorsa, asla yakınmam.
İşe yaramaz, faydası olmayan günlerin düzeni.
*
Gençlik heveslerle dolu, gözü pek,
Risk alır, hiç düşünmez sonunu,
Boşa giden onca emek,
Kazanç hırsıyla kapanır gözleri, duymaz nasihati hiç
*
Umudu hep, bir sonraki elde,
Kaybolan zaman, eriyen servet,
Yarınlar belirsiz, elde avuçta ne kaldı?
Pişmanlıklar büyür, kalpte tarifsiz bir hasret.
*
Evdeki, o sessiz çığlıklar,
Anne babanın, gözündeki yaşlar,
Bir fırtınanın, ortasında kalmış gibiler,
Umutsuzlukla geçen, her bir an.
*
Yine de beklerler, bir mucizeyi,
Belki döner, belki vazgeçer bu yoldan,
Dualar yükselir semaya, acıyla karışık,
Kurtulur da bu illetten, yeniden doğar.
*
Ama nafile, tutku sarmış ruhunu,
Hırs bürümüş gözünü, görmez gerçeği,
Bir uçurum kenarında, salınır durur,
Tükenir hayatı, silinir izleri.