Ve artık,
türküler kesmiyor beni.
Yüreğim, sensizliğin cenk meydanı.
Övgüler değil,
sövgüler gönderiyorum sana,
hadsizce.
Sen istiyorsun diye değişemem.
Affetmenin saflık olmadığını
bil istedim.
Değişemem ne senin için,
ne de bir başkası için.
Beni bağışlayan sen değilsin,
ben kendimi bağışladım!
Yüreğim konuşur benimle,
kalem dökülür beyaz kâğıda;
sitemkâr bir şarkı gibi...
Bu üslupsuz şiiri
geceye hüzün saçıyor,
şiirin canına mı okudum,
yoksa senin mi?
Okuyanlar muhatabı olur:
kimi kendini bulur içinde,
kimi sevdiğini...
“Sen, benim yazdıklarımı
şiir mi sanıyorsun?”
Ben, yüreğimin alfabesini karalıyorum.
Bazen güzel,
bazen hüzünlü,
devrik cümleler...
Muhatabı olan okur.
Çünkü yokluğunu aratmayan
bir sevgili gibidir şiir,
yüreklere dokunur.
16.12.2022
~Gülay Özdemir ~
Gülay Özdemir
Kayıt Tarihi : 17.12.2022 01:03:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yorumsuz:))
beğeni ile okudum
Değerli kaleminizle değer katan yüreğiniz var olsun, saygılarımla efendim...
Doğal olmayan, "değiştirmeye çalışmaktır!"
Kendini aşan,
Kendini bağışlayan her zaman açıktır,
Değişime,
Gelişime...
Bence...
Tebrikler Gülay Hanım.
Çok tşkr.ler üsdadım
Okuyan değerlendiren yüreğiniz'e keder değmesin, saygılarımı sunuyorum efendim...
TÜM YORUMLAR (2)