Türk Anasıdır Bu İşte Şiiri - Kasım Kobakçı

Büyür yuva yavrularla,
    sevinçle dolar içimiz.
Yücelir kutlu nesillerle,
    geleceğimiz.
Bu bizim ödevimiz,
    durmayız, var andımız.
Filizlenip yavrular,
    fidanlara dönüşeceğiz.
Emek veren yürekler,
    huzurla övüneceğiz.
*
Zarifsin henüz gençken,
    birisin, sanki çekingen.
Kucaklaştın evletlerla,
    dişi aslansın artık kükreyen.
Seni nasıl anlatsam,
    en özel parçasısın kalbimin.
Seni nasıl betimlesem,
    kifayetsiz kalır kelimen.
Çaresizim, güçsüzüm,
    yetmez anne sözlerin.
*
Arkamda gördüm gölgeni,
    hangi yola çıksan.
Yanımda durdun daima,
    bıkmadan, yorulmadan.
Bir varlık oldun özel,
    lütfuyla Yaradanın.
Doya doya, yüz sürsem,
    şu mübarek ayakların.
Ayaklardır ne güzel,
    ta kendisi cennetin.
*
Sarıl annem bana,
    benliğimi ez de geç.
Hizmet edeyim sana,
    hayatıma yön ver de geç.
Dağınık düşüncelerimi,
    sıraya diz de geç,
Fatma, Meryem, Ayşe,
    annelerin en değerlisini seç,
Can verdin toprağa,
    yiğitlerin temelini seç.
*
Sendin Çanakkale'de,
    Sakarya'da, Dumlupınar'da.
Yemen'de, Trablusgarp'ta,
    ve de Sarıkamış'ta.
Sen vardın her mevzide,
    bitmez ki anlatmakla.
Seninle sustu tüfekler,
    kurşunlar eridi siperlerde.
Bilin ey uluslar,
    Türk anasıdır bu işte.