Gençliğimin rüzgârı önce gamzene aktı
Döndü harlı ateşe, kalbimi aşkla yaktı.
Dünya benimdi sanki uçuyordum sonsuza
Uzandı bir kara el toprak saçtı ruhuma.
Zaman sel gibi aktı, gençlik geri döner mi?
Dönmek mümkün deseler deli gönlüm ister mi?
Yaşanan acıları tekrar etmekse hayat.
Dertle yoğrulmuş kalbim bu çileyi çeker mi?
Eriyen hep ben miyim? akıp giden günler mi?
Bitmek bilmeyen özlem “o gün“ sona erermiş.
Rahmet tecelli eder, mahzun yüzler gülermiş.
Vuslat meydana gelip perdeler hep kalkarmış.
Ecel şerbeti içip kavuşunca Mevlâ’ya.
O kapıdan geçerken Tevhid sırrı fâş olur.
Gam ayı olan Eylül, artık haz ayı oldu.
Dertleri zevk edindim, neş’eler hayal oldu.
Bütün kinin bana mı, neden bu eza, cefa.
Tek suçum “sende sevmek” seni beklemek oldu.
Yıllar sel gibi aktı, ömrüm Eylülle doldu.
Güneş erkence inip, geceler uzasa da,
Her Hazan gelişinde, anılar canlansa da,
Hayat her an kısalıp, son saat yaklaşsa da,
Baharı yaşarım ben Eylül ayı gelince.
Gazel sarar sokağı, ağaçlardan dökülüp,
Ahu gözlerle baktın ciğerimi kanattın,
Yürekten vurmak için kirpik okunu attın.
Mecnun gibi çöllerde bana aşkı arattın,
Zülfün teline bağlı köle eyledin beni.
Heyhat yine yalnızım, geceler hiç bitmiyor.
Hasretin kör hançeri, sanki beni biçiyor.
Zihnime çöktü zulmet, renkler beni terketti,
Ömrüm sona ererken, bil ki hasret dinmiyor.
Derdim ne yemek benim, ne de kopmuş bir düğme.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!