Turgay Adlım Şiirleri - Şair Turgay Adlım

Bu gönül kûyuna artık ne bir kervan uğrar, ne bir selâm.
Bezmi dağılmış bir harâbe, tek yoldaşı hüzünden özge.
Kim bu viranenin mimarı, kim yıktı bendeki bu arş-ı âlâm?
Vefayı unutan, ahdini bozan o zalim sevdadan özge.
Kapım mühürlü, sâkim hicran; kadehimde zehirden bir câm,
Dost bildiğim her yüzde şimdi bir yabancıdan özge.

Gidiyorum Süreyya, ruhum çürümüş bir menzil halatı,
o ıssız iklime bıraktım bakışının paslı mihrabını.
Bu firar, gönül sandığına saklanmış kadim bir sızı,
kelimelerim, varacağım limanın harfsiz veda taşları.

O Ezel Mührü, paslanmaz bildiğim o Söz kırıldığından beri,
Damarlarımdaki nehir değil, zamanın kendisi dondu.
Kanım, unutulmuş bir yeminin küflü tortusu şimdi.
O yıkılmış Ahit’in yıldız tozundan molozunda,
Kâinatın ilk kavgasından arta kalan o tek taşı,
O’na verdiğim sözün ilk harfini arıyorum.

Her kalpte bir hançer gizli, her elde görünmez bir izi,
Ne altından işlenmiş tastamam ne demirden ne de tunçtan bir sızı.
Kimi duasıdır taşır koynunda, medet umar varlığından,
Kimi öperek saklar, içli bir şiirin en mahrem, en kanayan mısrasında.

Bir bakışla deşilir en masum rüya, gözbebeğinde tufanlar uyanır,

Aldanma teselliye, her nağmesi bir mahşer nidası,
Bu bir merhem değil, ruha işleyen aşkın belası.
Alnıma yazılan sevda değil, bir isyan tuğrası,
Seninle kuruldu içimde o mahşer divanı.

Ben, bu paslı yüzyılın vitrinine fırlatılmış bir taş,
Camına değil — boşluğuna saplanmış bir dikenim; iç kanamasıdır bu vitrinlerin.
Gömleğim, betonun terini kusar; cebimde durmuş saatler — susmuş ömürler.
Zaman, çalınmış bir mahşerin başsız piyonu yapar beni bu satrançta
Ve her nefes, ciğerime dolan küflü bir veda; tabutumdur her sabahın ilk soluğu.

Sesin, damarlarıma sızan bir yeraltı ırmağı,
Her harfi şifalı bir bitkinin kökü,
Her sükûtu, dağların göğe uzanan duası.
Yüzün, kayıp bir masalın is mürekkebiyle çizilmiş haritası;
Meryem’in vebali sinmiş o sessizliğe,
Asya’nın koynunda uyanan o ilk sabaha.

Odamın sessizliği, mühürlenmiş bir lahit değil artık —
Yankısını yutmuş bir mağara sanki,
Zaman bile nefes almıyor burada.
Sonra, bu ölü sükûnetin içinden
Kör bir sancı gibi bir ses sızıyor.

Perde I: Hâkim

Hükmüm kesindi; kalemim kılıç, dilim baltaydı.
Gönlüm taştan bir duvar... Bir yetim ahı arşa dayandı.
Sandım ki o kanlı defter dürüldü, dava kapandı,

Bekleyişler, bekleyişler...
İniltilerle bekleşiyor pür-cefa kara bahtım,
Yeise düşmüş Yunus'um, dünyaya küsmüşüm.
Efendim himmet eyle,
Şefkat diyarından uzak kalmışım.
Duy ah-u zarımı candan sevdiğim,